Ես թարթում եմ մահը քաղաքների, ուր չվերադարձավ Աստված,
հայելացող թախիծը արտասվող ծառերի,
հեկեկանքի օղակները ջրափոսերի պաղության մեջ,
ահագնացող ցուրտը՝ ապակիներին պատուհանի,
ծխնելույզներից բարձրացող հուսահատության փոշեամպը,
սերը՝ յոթ կողպեքով դուռ։
Սենյակների մթության մեջ կուչ եկած մեղեդիները պատմում են ինձ
կրակված հիշողության ցավը,
վիրակապված լուսաբացների ցրված հայացքը՝
արվարձաններին թափուր,
հեռացող աշնան հետքը գորգին նոյեմբերի,
գնչուների տխուր ասքը՝ ներս լցվող բաց երդիկից։
Ես հիմա ապրում եմ զրոյից․
ջրում եմ ծաղիկս, շտապում աշխատանքի,
կեսգիշերին թեյ խմում պատուհանագոգին՝
փաթաթված իմ սիրելի կանաչ շալով,
երազում եմ մի օր քնել արևածաղիկների դաշտում,
փրկվել նավաբեկությունից
ու տարիներ անց թակել իմ հին տան դուռը,
ու վերադառնալ անփութորեն մորեմերկ,
ու կարողանալ լաց լինել՝ ինձ մի օր կորցրած մորս ուսին,
ու երջանկանալ այն մտքից, որ տատս խոստացածի պես ողջ է․․․
Դու մի օր կհիշես մահը քաղաքների, ուր չվերդարձավ Աստված,
պողպատե թախիծներն անլաց ծառերի,
չվող թռչունների ողբերգությունը,
հայացքիս անճեղքելի ցուրտը՝ մղոններում ցավի, որ պատ էր,
լռությանս իջած ձյունը դեկտեմբերի,
բաց պատուհանից ներս լցվող դեղին ասքը գնչուների,
մատներիս լացը բռնակին դռան,
սիրտս՝ արգելված բանաստեղծություն․
վաղը ձյուն կգա, ձյուն կգա վաղը,
հիշողությունը զառիթափերով կվերադառնա,
հիշողությունը՝ միակ փրկվածը
նավաբեկության ահեղ աղետից․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий