Մարգարետ Ասլանյան ( Երևան 1990)
Թռչունները տանում են աշունը հոկտեմբերի անլաց երկնքով,
թռչունները գրկում են նվաղող դողը հիվանդացած արևի։
Քաղաքները լցվում են պատահական սերերով,
քաղաքները դատարկվում են անսերությունից եկող օրերի։
Անձրևներն ուշանում են այս տարի,
հողն ապրում է ողբերգությունը՝ չջնջվող ոտնահետքերի:
․․․Իսկ նա էլ չկա։
Ես հիմա ամեն օր արթնանում եմ ուրիշ՝ նույն հիշողություններով։
Չգիտեմ՝ քանի կյանք խառնվեց ավազին,
չգիտեմ՝ երբ ճերմակեցին դեկտեմբերի ծառերը․․․
Հայացքիս ժայռերում հաշտության իրիկնամուտ է։
Օրը փարվել է համբերանքիս ծովին։
Քամին թափառում է լռության քարափներով,
քամին սրբում է ոսկորներիս նստած կարոտի փոշին։
Աշխարհում ոչինչ չփոխվեց նրանից հետո,
նրանից հետո իմ մեջ փոխվեց ողջ աշխարհը։
Պատահում էր՝ սարսափած ձիեր էին անկանգ սլանում ծիրով գիշերվա,
պատահում էր՝ սարսափի ձիեր էին ահեղ թնդյունով թափվում երկնքից։
Ինձ պաշարում էր միանվագ լացը հասկերի,
ծառերի ճիչը՝ կեսգիշերի անթափանց թախիծներում,
սերը՝ փշրվող ապակի․․․
Ամեն բան անցավ։ Տարեդարձիս ինձ սարյակ նվիրեցին,
մի քանի վայրկյանից բաց թողեցի՝ ընտելացնելով երկնքին․
ես դադարել եմ պատասխանատու լինել նրանց համար,
ովքեր ինձ չեն ընտրում։
Ձյուների մեջ ձնծաղիկ տեսա՝ հիշեցի ձեռքերդ։
Հավատիս մասրենի է ծաղկել,
աչքերս ճանաչել են անկրկնելին։
Այս նամակը տարիների մեջ խունացած
երկարաթև թախիծների լացն է թղթի սպիտակին,
այս նամակը հիշեցումն է, որ աշխարհի հեռավոր մի անկյունում
երկրի վրա մնացած միակ սուրբն ես դու,
եկեղեցին, ուր մտնում եմ առանց գլխաշոր,
տունը, ուր անհնազանդությունս փուլ է գալիս
ամենատաք հեկեկանքի մեջ,
հասցեն, որ միշտ հետադարձ է․․․
Անձրևներն ուշանում են այս տարի,
չգիտեմ՝ քանի կյանք դեռ պիտի խառնվի ավազին,
չգիտեմ՝ երբ կծաղկեն դեկտեմբերի ծառերը․
ես հավատում եմ, որ աշխարհում ապրում է
ինձ հետ չպատահած հրաշքը,
ճիշտ այնպես, ինչպես դու երբեք չես մոռանում
ձյուների մեջ քեզ համար աճեցրած ձնծաղիկներս․․․
Թռչունները տանում են աշունը հոկտեմբերի անլաց երկնքով,
թռչունները գրկում են նվաղող դողը հիվանդացած արևի։
Քաղաքները լցվում են պատահական սերերով,
քաղաքները դատարկվում են անսերությունից եկող օրերի։
Անձրևներն ուշանում են այս տարի,
հողն ապրում է ողբերգությունը՝ չջնջվող ոտնահետքերի:
․․․Իսկ նա էլ չկա։
Ես հիմա ամեն օր արթնանում եմ ուրիշ՝ նույն հիշողություններով։
Չգիտեմ՝ քանի կյանք խառնվեց ավազին,
չգիտեմ՝ երբ ճերմակեցին դեկտեմբերի ծառերը․․․
Հայացքիս ժայռերում հաշտության իրիկնամուտ է։
Օրը փարվել է համբերանքիս ծովին։
Քամին թափառում է լռության քարափներով,
քամին սրբում է ոսկորներիս նստած կարոտի փոշին։
Աշխարհում ոչինչ չփոխվեց նրանից հետո,
նրանից հետո իմ մեջ փոխվեց ողջ աշխարհը։
Պատահում էր՝ սարսափած ձիեր էին անկանգ սլանում ծիրով գիշերվա,
պատահում էր՝ սարսափի ձիեր էին ահեղ թնդյունով թափվում երկնքից։
Ինձ պաշարում էր միանվագ լացը հասկերի,
ծառերի ճիչը՝ կեսգիշերի անթափանց թախիծներում,
սերը՝ փշրվող ապակի․․․
Ամեն բան անցավ։ Տարեդարձիս ինձ սարյակ նվիրեցին,
մի քանի վայրկյանից բաց թողեցի՝ ընտելացնելով երկնքին․
ես դադարել եմ պատասխանատու լինել նրանց համար,
ովքեր ինձ չեն ընտրում։
Ձյուների մեջ ձնծաղիկ տեսա՝ հիշեցի ձեռքերդ։
Հավատիս մասրենի է ծաղկել,
աչքերս ճանաչել են անկրկնելին։
Այս նամակը տարիների մեջ խունացած
երկարաթև թախիծների լացն է թղթի սպիտակին,
այս նամակը հիշեցումն է, որ աշխարհի հեռավոր մի անկյունում
երկրի վրա մնացած միակ սուրբն ես դու,
եկեղեցին, ուր մտնում եմ առանց գլխաշոր,
տունը, ուր անհնազանդությունս փուլ է գալիս
ամենատաք հեկեկանքի մեջ,
հասցեն, որ միշտ հետադարձ է․․․
Անձրևներն ուշանում են այս տարի,
չգիտեմ՝ քանի կյանք դեռ պիտի խառնվի ավազին,
չգիտեմ՝ երբ կծաղկեն դեկտեմբերի ծառերը․
ես հավատում եմ, որ աշխարհում ապրում է
ինձ հետ չպատահած հրաշքը,
ճիշտ այնպես, ինչպես դու երբեք չես մոռանում
ձյուների մեջ քեզ համար աճեցրած ձնծաղիկներս․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий