Աշոտ Գաբրիելյան (1979)
Անունդ եմ այրում թղթի վրա
Եվ բառանախշ եմ փորձում կտել կոնքիդ...
Արևը ծիածան է հորինում
Եվ վայրկյան առ վայրկյան
Կերպարանափոխում բառը,
Որն իր լի շուրթերին էր...
Եվ մեկ հնչյուն իսկ չդաջած՝
Հեռանում է բառն ու արտասվում կրծքերիդ,
Որոնցում երկու փոքրիկ սնկեր են ծիլ տալիս...
***
Ծովի ու ցամաքի եզրին
Աստծո մատն է աղակալում...
Քո երկունքի ու իմ միջև
Ծովի ու ցամաքի երազն է պտղավորվում՝
Արարման օրերի ներդաշնությունը երկնելու համար...
Կոնքերիդ տարփահեզ ամբարում
Պահպանիր իմ հղած արարման շաբաթը
Եվ քարացած արցունքներիդ միջից
Հանիր բյուրեղյա բառերը,
Ուզում եմ համտեսել
Աստծո և իմ միջև եղած
Բառերի ոգին...
***
Ծառի վրեժը
Ծառի ավիշը
Թուղթ է դարձել...
Եվ ես ճանաչում էի
Տարիների փոշուց
Գորշացած երեսով
Բոլոր մարդկանց,
Որոնցից
Ծառի հոտ էր գալիս...
***
Քամին սողոսկում է.
Վերակենդանանում է խոստումը
Անավարտ…
Ժամերը բառ չունեն…
Ես հանդգնում եմ երևակայել
Քո գաղտնի բառը
Իմի մեջ…
Մեզանից մեկը պետք է հեռանա
Արցունքներ վերադարձնելու…
***
Ամեն օր իմ կողոսկրից
Նույն աղջիկն է պոկվում,
Որպեսզի չզգա
Իմ դավաճանության սարսուռը…
***
Աչքերիդ արտասուքը
Հրդեհված ծովեր է մարում…
Աչքերդ
Կաթիլ-կաթիլ լուսավորվում են
Ու ապաստան տալիս
Սիրո հրեշտակներին…
Թող քեզ զգամ
Իմ պարանոցի
Զարկերակի նման մերձ
Ու հեգ առ հեգ վանկեմ
Կորսված բառերի ոգին
Ու շնչառությանդ հնչյունները…
Խաղա՜ղ…
Խաղաղ է արարչությունը…
Անունդ եմ այրում թղթի վրա
Եվ բառանախշ եմ փորձում կտել կոնքիդ...
Արևը ծիածան է հորինում
Եվ վայրկյան առ վայրկյան
Կերպարանափոխում բառը,
Որն իր լի շուրթերին էր...
Եվ մեկ հնչյուն իսկ չդաջած՝
Հեռանում է բառն ու արտասվում կրծքերիդ,
Որոնցում երկու փոքրիկ սնկեր են ծիլ տալիս...
***
Ծովի ու ցամաքի եզրին
Աստծո մատն է աղակալում...
Քո երկունքի ու իմ միջև
Ծովի ու ցամաքի երազն է պտղավորվում՝
Արարման օրերի ներդաշնությունը երկնելու համար...
Կոնքերիդ տարփահեզ ամբարում
Պահպանիր իմ հղած արարման շաբաթը
Եվ քարացած արցունքներիդ միջից
Հանիր բյուրեղյա բառերը,
Ուզում եմ համտեսել
Աստծո և իմ միջև եղած
Բառերի ոգին...
***
Ծառի վրեժը
Ծառի ավիշը
Թուղթ է դարձել...
Եվ ես ճանաչում էի
Տարիների փոշուց
Գորշացած երեսով
Բոլոր մարդկանց,
Որոնցից
Ծառի հոտ էր գալիս...
***
Քամին սողոսկում է.
Վերակենդանանում է խոստումը
Անավարտ…
Ժամերը բառ չունեն…
Ես հանդգնում եմ երևակայել
Քո գաղտնի բառը
Իմի մեջ…
Մեզանից մեկը պետք է հեռանա
Արցունքներ վերադարձնելու…
***
Ամեն օր իմ կողոսկրից
Նույն աղջիկն է պոկվում,
Որպեսզի չզգա
Իմ դավաճանության սարսուռը…
***
Ես հավաքում եմ երջանկությանս բեկորները,
Ինչպես քնից արթնացածն է
Հավաքում երազի փշրանքները…
Սպիտակ թղթի վրա էլ պահը չի դադարում,
Երբ երջանկությունդ նետում ես նրա անբիծ մարմնին…
Կաղ օրերը
Կապկում են անցնելիք ճանապարհը
Եվ չեն հասնում…
Ծառը հավաքում է իր արմատները,
Եվ գագաթի տերևները սրսփում են
Քամուն տեսնելու վախից…
Վախը թղթե արցունքներ է՝
Երազից արթնացածի ճիչով…
Ներբաններդ են միայն,
Որոնք ստվեր չունեն,
Եվ նրանց հաշմությունը
Ոչինչ չի չափակշռում…
Ինչպես քնից արթնացածն է
Հավաքում երազի փշրանքները…
Սպիտակ թղթի վրա էլ պահը չի դադարում,
Երբ երջանկությունդ նետում ես նրա անբիծ մարմնին…
Կաղ օրերը
Կապկում են անցնելիք ճանապարհը
Եվ չեն հասնում…
Ծառը հավաքում է իր արմատները,
Եվ գագաթի տերևները սրսփում են
Քամուն տեսնելու վախից…
Վախը թղթե արցունքներ է՝
Երազից արթնացածի ճիչով…
Ներբաններդ են միայն,
Որոնք ստվեր չունեն,
Եվ նրանց հաշմությունը
Ոչինչ չի չափակշռում…
***
Ես միշտ խոսում եմ քեզ հետ.
Դու չկաս…
Սերը եղունգներիս տակ է,
Որոնք պատսպարում եմ հայացքներից
Որ սրբորեն հավատամ
Իմ երազներին…
Ես միշտ լիաբառ եմ խոսում քեզ հետ,
Երբ չես մերկացել…
Դու չկաս…
Սերը եղունգներիս տակ է,
Որոնք պատսպարում եմ հայացքներից
Որ սրբորեն հավատամ
Իմ երազներին…
Ես միշտ լիաբառ եմ խոսում քեզ հետ,
Երբ չես մերկացել…
***
Աչքերիդ արտասուքը
Հրդեհված ծովեր է մարում…
Աչքերդ
Կաթիլ-կաթիլ լուսավորվում են
Ու ապաստան տալիս
Սիրո հրեշտակներին…
Թող քեզ զգամ
Իմ պարանոցի
Զարկերակի նման մերձ
Ու հեգ առ հեգ վանկեմ
Կորսված բառերի ոգին
Ու շնչառությանդ հնչյունները…
Խաղա՜ղ…
Խաղաղ է արարչությունը…
Комментариев нет:
Отправить комментарий