Նարինե Ավագյան․ Prelude

Նարինե Ավագյան

Ասում ենք՝
Աստղ է ընկնում,
Իսկ վերևում
ընդամենը գինարբուք է,
Որից հետո աստվածները
Գավաթներ են կոտրում...

***

Երբ ուզում եմ գրել,
տողս հեռանում է դեպի ինձ,
մտնում եմ ինձնից ներս`
այնտեղի աստվածներին աղոթելու...

***

Այրիր աչքերս...
Թեկուզ...
Մթությունից
Ես վախենում եմ,
Կուրությունից՝ ոչ...
Մոխրացրու աչքերս,
Շապկիդ փոխարեն
Լույս հագիր նորից...
Այրիր աչքերս...
Թող ծխան նրանք
Որոնումներիս
Խնկե զմուռսով,
Թող փայլատակեն,
Ինչպես սառնաջինջ
Արևալույսը…
Այրիր աչքերս...
Թեկուզ ես մթությունից
Վախենում եմ,
Կուրությունից՝ ոչ…

***
Էքսպրոմտ

Չեմ մոռացել քեզ…

Հիշում եմ դեռ…
Զգում եմ, ինչպես մատնեմատը
Իր պարանոցին մատանին կզգա,
Կամ ոտնաթաթը՝ բրդյա հաստ գուլպան
Սառույցի վրա…
Զգում եմ քեզ, ինչպես
Տաք վարագույրը
Ցրտից կուչ եկած բաց պատուհանը,
Եվ գիշերային աստղոտ երկինքը՝
Լուսնի համբույրը:
...և զգում եմ քեզ, ինչպես աչքերը
Վերստին գտած լույսի ցոլքն են զգում,
(ես աչքերով եմ հոգիդ շոշափում՝
պիրկ հայացքիս տակ…)
Սպասում եմ քեզ,
Ինչպես քառատրոփ վարգելուց հետո
Նժույգն է սպասում առվի վշշոցին,
Ինչպես ծաղիկն է կարոտում ջուրը,
Սառած մատներն են կարոտով տենչում
Փոքրիկ խարույկի սպասված ալհուրը:
Չեմ մոռացել...
Շնչում եմ քեզ,
Ինչպես հեղգ օդը՝ անձրևից հետո
Թաց հողի բույրը:

Զգում եմ,

Շնչում եմ,
Դեռ կամ…

***

Երջանկությունը

Երջանկությունը...
լուսադեմին սկուտեղի վրա արթնացող
սուրճի գավաթն է,
որ զուգընկեր ունի...
երկտեղանի մահճակալի ամբողջ լայնքով
ճմռթված անկողինը,
նախընտրած երաժշտության տակ
անխնա գալարվող ծխախոտի ծուխն է
այն դեպքում, երբ դու չես ծխողը...

Երջանկությունը...
ուշ երեկոյան մեքենայի շարժիչի
բակը լցնող աղմուկն է,
որն ընդհատում է ընթերցանությունդ,
բերում քեզ իրականություն`
սեփական կյանքով ապրելու...
ավելի շատ տալն է, քան առնելը`
առանց որևէ ակնկալիքի...

Երջանկությունը...
տուն է, որի միայն մեկ պատուհանի
անունն է սեր...
Երջանկությունը երկուսի մեկանալն է,
ապա երեքի, չորսի, հինգի`
իմ պարագայում...

***

ճշմարտությունը
չի լինում տխուր,
և ոչ էլ ուրախ...
այն չունի տրամադրություն...
գույն ունի...
թերևս...
խելագարության...

***

հիշողությունս
գանգրագիսակ
մի աղջնակ է...
ամեն առավոտ
արթնանում է նա,
շապկի փոխարեն
լույսն հագնում հնի,
աչքերս այրում...
Հիշողությունս՝
քայլում է ինձ հետ,
լցվում բիբերս
որպես խնկահոտ
հավատի զմուռս..

***

եվ կիրակին այս
ասես շաբթի լինի...
հանգստյան օրերը սպասվում են,
չապրվելով..

***

Հենց այսպես եղավ՝
արեցինք ոչինչ
ապրելու համար,
չապրելու համար
մենք ուժ չունեցանք։
դու ծերացար
ինձանից հեռու,
ես քեզնից հեռու,
անքեզ մեծացա...

***

Prelude

մայրամուտի ոսկելույսը
սքողել է սերդ,
աչքերիդ փայլով...
երկինքներդ հանձնել ես
արևի քմայքին.
մի խուլ հառաչ է
տաքուկ մրմնջում
դալարի մեջ...
անհույս կրքի աղաղակներ,
որ լցնում են երկինքներդ.
նրանք չունեն արև...
բոցավառ հոգի՝
կնոջ կուսական շղարշի ներքո,
հավատա նրան՝ իբրև
փոթորկի ուժգնացող պահին
սուր փայլատակող մի ելևէջի,
որ տրոփում է երկինքներիդ
կապարե ծովի վրա...
աչքերիդ փայլը՝ իբրև տեսլական
սիրո, որ հարափոփոխ լինելու
խենթ հռչակն ունի...
թաց խոտի բույրը...
այն շոշափում է գունատ հավատս
մատներով իր տաք...
լսվում է նորից մրմունջը ջրի...
և մայրամուտը իր ոսկելույսով
սքողում է սերդ
փայլով աչքերիդ...

***

Ներիր

Ներիր ինձ, իմ սեր` խաղաղ խելագարիս,
Ծածուկ արցունքներիս ու կարոտիս համար,

Քեզ փնտրելու կանչիս, սիրատոչոր լացիս,
Համբերությամբ սպասած ամեն օրվա համար...

Իմ թարթափուն հույսի, իմ կարկառուն լույսի,
Քեզ այնքան շատ տալու և չուզելու համար...

Իմ բորբ սիրո լույսի, անգայթ ճշմարտության,
Անսահման սպիտակի, ոչ թե սևի համար...

Հարազվարթ լացի, տխրադեմ ծիծաղի,
Անմար երջանկության, լուռ տանջանքիս համար...

Գերմարդացած հոգու, նրա հզոր կանչի,
Սիրո կանչող ձայնի ու տենչանքի համար...

Թե կարող ես` ներիր, ներիր դու ինձ դարձյալ,
Ու մի ջանա նորից ինձ` անմիտ սպասողիս,
Խաղաղ խելագարիս, հոգին դու հասկանալ...
Թե կարող ես` ներիր...

***

-Այս ծուխը, Տեր իմ, ու՞ր է բարձրանում,
Տես, թե ինչպես է օդը թանձրանում,
-Ինչ-որ տեղ, որդի՛ս, մոմեր են վառվում,
Եվ ծուխը նրանց երկինք է հառնում:
Մարդկային հոգու աղոթարանում
Դեռ չիրագործված նպատակներն են
Հավատո՜վ ծխում...

***

Ձմեռային չուն
փախուստ է՝
վերջաբանից...
Նրա նախերգը
հառաչն է մեռնող կրքի...

***

Երբ հեռաչու ինչ-որ թռչուն
պատուհանիդ տակ կրկին բույն է շինում,
գարունը դադարում է տարվա եղանակ լինելուց։
Նա դառնում է ապրելակերպ...

***

Հրաշափառ կիրակի է այսօր
նստած ես բազմոցին
գինու ու հացի անուշահոտությունը
մի բուռ արև է ուզում,
տաք ձեռքի հպում...
բարեխնամ պարտեզ,
ուր նորից ծաղկելու են
անցյալի ճերմակ ասպիրակները...