Ռազմիկ Գրիգորյան
Չգիտեմ գնացքն էր քեզ տանում
թե դու ես հեռանում տանելով երկու ժամանակ միանգամից,
իսկ վերադարձի ճանապարհին
ես լսում եմ բառերի մեջ խճճված
լռության ճիչը:
***
Առավոտվա զարկերակի մեջ պառկած արևը
հորանջում է սուրճիս բաժակի գոլորշահոտ շուրթին,
կում-կում ըմպում եմ մոտալուտ աշունը,
հետո երկնքի կապույտ ծոցագրպանից
անձրևն հանում է իր թաց սրինգը,
ու նոտաները թափվում են կտուրներին, փողոցներին, պատուհաններին...
Ու նոտաները լալիս են խրամատում
աղվամազե արցունքի մեջ:
***
Քո գնալուց հետո
օրերս փողոցից տուն չեն գալիս,
իսկ դրսից անհնար է ներսի մասին հիշել,
կամ լուռ նայել պատուհանից
թե ինչպես է ուրիշը քո փոխարեն ապրում:
***
Ոտնահետքդ ցավեցնում է
եղյամի խոնավ աչքերի մեջ
թուխս նստած գարնանը...
***
Մենք ամեն օր
նույն ճանապարհն ենք ընտրում,
և ամեն երեկո`
նույն սրճարանը,
որ չհանդիպենք իրար:
***
Հիմա ոչ ոք չի կարողանում հիշեցնել ինձ
բառը լռության,
արևը անխնա տրորում է խոտը`
ոչ մի ծիլ չխնայելով,
և հրդեհը բողոքն է
շնչահեղձ եղած անտառի
որ բարձրանում է վեր
ու թաքնվում ամպի կապույտ փեշի տակ...
Հիմա ոչ ոք ինձ չի հուշում
բառը լռության,
նրանց հետ երկար խոսում
կամ վիճում եմ լռության մասին...
Դու` նվագում էիր լռությունը
ինձ համար:
***
-Պետք է փրկել անտառը:
Ու փայտ էր գցում վառարանի մեջ:
***
Գիշերը ընկնում ես
դաշնամուրի ստեղներին,
և նվագում եմ ճանապարհի մասին,
անհնար է նոտայագրել լռությունը
որ հնչում է քո մասին երգելիս:
***
Դեռ վեճը չես ավարտել,
բայց արդեն երկու
տարբեր ճանապարհներ
անցնում են մեր միջով,
վաղուց չեմ տեսնում
թե ինչպես է արևը հորանջում
արևածաղիկի դեղին աչքերի մեջ:
***
Այդ օրը
որքան բառեր թառամեցին
փշաքաղված շուրթերիդ,
գլխարկդ էիր ուղղում հեռանալիս:
***
Ճանապարհը` որով անցել ես
ցավում է ուսապարկիս մեջ,
հերթով քանդվում են բոլոր կամուրջները,
երկար ժամանակ է արդեն ոչ մի տեղ չեմ հասել:
***
Պատուհանիս տակ
ամառը հանել է դեղին կոշիկները
և արևի հետ պառկել`
փողոցի փոշոտ սրտի մեջ,
հեշտ չէ օրը կիսել,
դուրս գալ պատշգամբ
և առաջվա պես սրճել երկուսի փոխարեն:
***
Իմ կողոսկրից շինված մեկը,
հիմա էլ ըմպում է սրտիս բաժակից,
ու՞մ հետ է կիսել ինձ կյանքը...
***
Հիմա
երբ դու ես պտտվում
աշխարհի շուրջը,
չեմ կարողանում շրջվել,
տեսնել...
***
Ամենինչ փոխվել է,
ձեռքս չի հասնում աչքերդ սրբեմ
որ անձրևը կտրվի:
***
Քեզանով պակաս եմ,
չեմ կարողանում ինձ գտնել
և տուն տանել փողոցից...
Դու Աստծու կատարյալ ներդրումն ես
օրերիս մեջ,
տող առ տող վրիպում եմ ընթերցումը
երկնքի արձանագրության:
***
Լուսինը դեղին երազ է ասեղնագործել
իրիկվա սև թարթիչներին,
քամին թափանցիկ իլիկով մանում է
քնած քաղաքի գունատ լռությունը,
փողոցի յասամանը քո հայացքով
թեքվել է դեպի պատուհանս,
և ոչ ոք չի հասկանում մեր զրույցը:
***
Այն օրվանից ինչ չես պատասխանում զանգերիս,
ամեն իրիկուն մեկ ծիրան քաղելու պատրվակով
ձեռքերս թողնում եմ ձեր ծառի տակ:
***
Անձրևը թաց մատներով
լռությանդ ստեղներին
մանուշակի մասին է նվագում,
...Լսում եմ:
***
Ցորենի հատիկի պես
մանր ես,
սեղանիս դառնում ես
հաց:
Չգիտեմ գնացքն էր քեզ տանում
թե դու ես հեռանում տանելով երկու ժամանակ միանգամից,
իսկ վերադարձի ճանապարհին
ես լսում եմ բառերի մեջ խճճված
լռության ճիչը:
***
Առավոտվա զարկերակի մեջ պառկած արևը
հորանջում է սուրճիս բաժակի գոլորշահոտ շուրթին,
կում-կում ըմպում եմ մոտալուտ աշունը,
հետո երկնքի կապույտ ծոցագրպանից
անձրևն հանում է իր թաց սրինգը,
ու նոտաները թափվում են կտուրներին, փողոցներին, պատուհաններին...
Ու նոտաները լալիս են խրամատում
աղվամազե արցունքի մեջ:
***
Քո գնալուց հետո
օրերս փողոցից տուն չեն գալիս,
իսկ դրսից անհնար է ներսի մասին հիշել,
կամ լուռ նայել պատուհանից
թե ինչպես է ուրիշը քո փոխարեն ապրում:
***
Ոտնահետքդ ցավեցնում է
եղյամի խոնավ աչքերի մեջ
թուխս նստած գարնանը...
***
Մենք ամեն օր
նույն ճանապարհն ենք ընտրում,
և ամեն երեկո`
նույն սրճարանը,
որ չհանդիպենք իրար:
***
Հիմա ոչ ոք չի կարողանում հիշեցնել ինձ
բառը լռության,
արևը անխնա տրորում է խոտը`
ոչ մի ծիլ չխնայելով,
և հրդեհը բողոքն է
շնչահեղձ եղած անտառի
որ բարձրանում է վեր
ու թաքնվում ամպի կապույտ փեշի տակ...
Հիմա ոչ ոք ինձ չի հուշում
բառը լռության,
նրանց հետ երկար խոսում
կամ վիճում եմ լռության մասին...
Դու` նվագում էիր լռությունը
ինձ համար:
***
-Պետք է փրկել անտառը:
Ու փայտ էր գցում վառարանի մեջ:
***
Գիշերը ընկնում ես
դաշնամուրի ստեղներին,
և նվագում եմ ճանապարհի մասին,
անհնար է նոտայագրել լռությունը
որ հնչում է քո մասին երգելիս:
***
Դեռ վեճը չես ավարտել,
բայց արդեն երկու
տարբեր ճանապարհներ
անցնում են մեր միջով,
վաղուց չեմ տեսնում
թե ինչպես է արևը հորանջում
արևածաղիկի դեղին աչքերի մեջ:
***
Այդ օրը
որքան բառեր թառամեցին
փշաքաղված շուրթերիդ,
գլխարկդ էիր ուղղում հեռանալիս:
***
Ճանապարհը` որով անցել ես
ցավում է ուսապարկիս մեջ,
հերթով քանդվում են բոլոր կամուրջները,
երկար ժամանակ է արդեն ոչ մի տեղ չեմ հասել:
***
Պատուհանիս տակ
ամառը հանել է դեղին կոշիկները
և արևի հետ պառկել`
փողոցի փոշոտ սրտի մեջ,
հեշտ չէ օրը կիսել,
դուրս գալ պատշգամբ
և առաջվա պես սրճել երկուսի փոխարեն:
***
Իմ կողոսկրից շինված մեկը,
հիմա էլ ըմպում է սրտիս բաժակից,
ու՞մ հետ է կիսել ինձ կյանքը...
***
Հիմա
երբ դու ես պտտվում
աշխարհի շուրջը,
չեմ կարողանում շրջվել,
տեսնել...
***
Ամենինչ փոխվել է,
ձեռքս չի հասնում աչքերդ սրբեմ
որ անձրևը կտրվի:
***
Քեզանով պակաս եմ,
չեմ կարողանում ինձ գտնել
և տուն տանել փողոցից...
Դու Աստծու կատարյալ ներդրումն ես
օրերիս մեջ,
տող առ տող վրիպում եմ ընթերցումը
երկնքի արձանագրության:
***
Լուսինը դեղին երազ է ասեղնագործել
իրիկվա սև թարթիչներին,
քամին թափանցիկ իլիկով մանում է
քնած քաղաքի գունատ լռությունը,
փողոցի յասամանը քո հայացքով
թեքվել է դեպի պատուհանս,
և ոչ ոք չի հասկանում մեր զրույցը:
***
Այն օրվանից ինչ չես պատասխանում զանգերիս,
ամեն իրիկուն մեկ ծիրան քաղելու պատրվակով
ձեռքերս թողնում եմ ձեր ծառի տակ:
***
Անձրևը թաց մատներով
լռությանդ ստեղներին
մանուշակի մասին է նվագում,
...Լսում եմ:
***
Ցորենի հատիկի պես
մանր ես,
սեղանիս դառնում ես
հաց:
Комментариев нет:
Отправить комментарий