Մարիաննա Մուր. «Քաղց» շարքից. արգելված պոեզիա

Մարիաննա Մուր (1887-1972 Նյու-Յորք, ԱՄՆ)

Ձանձրալի է տեսնել քեզ նման տղամարդու կողքին

այդքան սուրբ կնոջ:

Նա ապրում է Ամերիկայում,

ես՝ կրում եմ Ամերիկան շրջազգեստիս տակ:

***

Կարող ես չվերադառնալ.

դու հիմա ուրիշի մնացորդն ես.

ես նախընտրում եմ ամեն ինչ, կամ ոչինչ:

***

Հայելիները պահում են 

մեր նախաստեղծ ժպիտներն ու լացը.

ամեն մարդ համարձակություն չունի

արտացոլվելու:

***

Ինձ մի օր կեսօրին կկախեն

ազատների հրապարակում

և ոչ թե Ազատության.

այս երկիրը ինձ չունեցած 

վրեժխնդիր տղամարդ է՝

փոքրիկ ծորակով:

***

Գրագետ կանանց հևոցն է նույնիսկ տարբերվող`

քրտնած անկողնում:

Ինձ մի նախատիր,

որ այսքան փշոտ է լեզուս.

ես իմ մաշկի տակ 

մատնության անթիվ կակտուսներ ունեմ,

բայց, այդուհանդերձ,

դեռ տարբերում եմ

մլավոցները հիմարիկների՝

ինքնակամ փլվող՝ 

ճաշակը կորցրած

տղամարդկանց տակ...

***

Դու պիտի հաշտվես,

որ կողքիդ արթնացող կինը

առավոտյան մոռանում է՝

գիշերն իրեն գծագրած լեզուդ,

երբ բառերդ անզգուշորեն

պտտվում են հիշողության շուրջ

իմ հոտի

և դու դադարում ես հավատալ՝

այնքան ահնրապույր դարձած

ներքնազգեստներին կարմիր ...

***

Ես պահում եմ 

այս բանաստեղծությունը

քո սիրելի 

մետաքսե գիշերազգեստիս գրպանում.

երբ ես չլինեմ՝

քեզ թող մնա 

հիշողությունը մաշկիս

և տխմարորեն արգելվածի

գաղտնիքը տաք:

***

Անունդ հիմա թաց է շուրթերիս,

ճիշտ այնպես, ինչպես այն գիշեր,

երբ կաթիլ առ կաթիլ

լցվում էիր իմ մեջ՝

խլելով տունս...

***

Ամերիկան էժան սիրուհիներ չի մուրում, աղջի՛կ.

նախ՝ գուշակիր ցանկությունները,

ապա բացիր ոտքերդ:

Մենք ապրում ենք 

քաղցած տղամարդկանց դարում, անմիտ աղջի՛կ,

մենք միս ենք, միս ենք ու էլի միս,

որովհետև վաճառված հոգին համարժեք է դրան,

որովհետև չվաճառվող հոգին

ծերացող մարմին է՝

անպետք, անպետք, անպետք.

մի օր ժպտա, անուղեղ աղջիկ՝

հասկանամ, որ ցավում ես:

Թարգմանությունը՝  Մարգարետ Ասլանյանի