Գիվի Ալխազիշվիլի. «Ամենատես Երկինք» գրքից

Գիվի Ալխազիշվիլի (1944 Թբիլիսի, Վրաստան)

«Դեկտեմբերի ծառերը» շարքից

Ոչինչ չի կարելի թաքցնել արևի տակ, ոչինչ...

Տերևները, որ ընկել են քամու կռվում՝
փռված են խոնավ ասֆալտին,
ինչպես աշնան թոշնած գոբելեն...

Անհեթեթ ճաղատացել է այգին,
հարաթավիշ գրկախառնություններում մղամուճի 
տեսանելի է հիմքից չորացած
հսկա ծառը.
ահա ավարտը կործանարար կրքի:

Ոչինչ չի կարելի թաքցնել արևի տակ, ոչինչ:

Ճկուն մարմնով, իբրև ճերմակ մղամուճ՝
դու հայտնվեցիր.
խոտերի կանաչով ճառագում էին աչքերդ,
ձեռքերդ դողում էին՝ 
ինչ-որ մեկի պարանոցն օղակելու տենչից:

Ոչինչ չի կարելի թաքցնել արևի տակ, ոչինչ:

Երկնուղեշ ճյուղերում հինավուրց ծառերի

երկու քամիներ բախվեցին,

հևքը սոսափյունի, շշուկը

օրորվեցին տխուր հորձանուտում,

մթության մեջ լողացին աչքերի աստղերը,

մենք գրկեցինք իրար սարսափած՝

կույր, սահուն ձեռքերով:

Ոչինչ չի կարելի թաքցնել արևի տակ, ոչինչ:

***

Ծերացող, 

հին հողը

հեկեկում է, ինչպես նեղացած մանուկ:

Անտարիք,

կնճռոտ մանու՛կ,

ինչ-որ մի օր կպատմե՞ս գաղտնիքը՝

քո անթիվ վերածնունդների:

Գետը հոսում է՝ լիզելով քարափները

և քարանձավը լցվել է

թնդյունով մոլեգին հոսանքի.

երկնի լռությունը տրված չէ լցնել...

Ես ի՞նչ եմ ուզում նրանից:

Նա հոսում է և չգիտի ոչինչ:

Բոլոր հարցերի նրա պատասխանը՝

առաջ:

Ծարավ շուրթերով՝

որպես ծերուկ նորածին՝

բարուրված գարնան 

ցնցոտիներով կանաչ,

հողը ծնկել է

աղոտ հոսանքին...

***

Ոչ ոք ինձ չի բերի քո շնչառության մետաքսը:

Դատարկված աշխարհի անկյունում

ես կուչ կգամ աշնան թախիծների մեջ՝

ծերանալով օրավարտին:

Շատ մելամաղձոտ է Դեկտեմբերը:

Ծառերը ողջ արմատներով վերք են,

չի վերադառնում արևի մեղուն:

Ամեն բան ավարտվում է տերևաթափով կրքի,

երկինքը չի մոռանում հուր գիշերները սիրո:

Ոչ ոք չի բերի քո լռության մետաքսը՝

փաթաթված իմ շնչառության դողին...

Թարգմանությունը՝  Մարգարետ Ասլանյանի