Անտյե Կրոգ. «Բառերն իբրև մոմեր» գրքից

Անտյե Կրոգ (1952 Կրունստադ, Հարավային Աֆրիկա)

այրել ես բոլոր նամակներս
քաղաքը կոտրել հուսահատության պատին
դուրս եկել փողոց առանց անձրևանոց
խմել ջրափոսերում գոյացած թախիծը
արտասվել ներսիդ անձրևը
ամենահեռավոր ժայռերին
ճանկռել գիշերվա դեմքն ու բղավել 
օդի և առաստաղի միջև քարացած ցավդ
և հայհոյել ես, և հարբել անունս մինչև լույս

պատռել եմ լուսնի քողը
ազատել բոլոր թռչուններին
ժպտացել ինձ խեղդած բոլոր գետերը
համբուրել բոլոր հիշողությունները քո մասին 
ու բաց թողել երկինք
ու ծերացել կեսօրին
ու կորցրել ապրելու հնարավորությունը
ու ապրել՝ առանց հնարավորության

աշխարհում ամենասուտը բառերն էին
որոնցով շշնջում էինք 
ամենաազնիվ աղոթքները
սիրո մասին

*

պարանոցիս ննջող աշխարհը
բարուրի մեջ խեղդված 
մանուկ է ոսկեգանգուր
աշնանավերջի
կիրակնամուտին
ցավի կրիաները
լքեցին պատյանը

ես հիմա մահի հետ
ժամադրության գնացող կին եմ
ով մոռացել է Սկիզբը

*

հայացքս ծով է ասացին
ես հաշվեցի խորտակված նավերը
ու ջրերի միջով  
բերմուդյան եռանկյունի իջեցրի սիրտս
ու ճայերի կտուցներին
աճեցրի լռության կակտուսներ
որովհետև 
աշխարհում ոչ մի ձայն
ոչ մի բառ
չունի հոմանիշը
հատակ անցած ցավերի
որովհետև աշխարհից անդին էլ
դատելու են մեր մեղքերը
չափելու են մեր տառապանքը
քայլելու են ջրերով մեր հայացքների
իբրև աստվածներ
ու տրորելու են
ու մոռանալու են 
մեր սիրտը
բերմուդյան եռանկյունի

բառերն իբրև մոմեր
կփրկեն այն աստվածներին
ովքեր տեսել են երկունքը
բայց չեն լսել ճիչը

ինչ տխուր է նայել
ինչպես են մարմնի կացարանը
լքում ապրած օրերի աղավնիները
ու ծխնելույզներով երկինք բարձրանում
գոլորշացած երազանքները
համբույրները
հուրը գիշերների
հեռացած սերերի արցունքները
մատների մեղեդին,
հավատը հավատը հավատը

շատ տխուր է նայել
ինչպես է ուրիշի անկողին
հեռանում կյանքը
ոնց ես ճանապարհում 
րոպեն փլուզման ձմռան փողոցով
ու երազում կարկանդակներ
տաք թեյ
բալի մուրաբա
բրդե ծածկոց
ու հավատ հավատ հավատ

Թարգմանությունը՝  Մարգարետ Ասլանյանի