Մարգարետ Ասլանյան. Անքնություն

Մարգարետ Ասլանյան (1990 Երևան)

Երրորդ գիշերն է
ես արթնանում եմ մատներիս լացից,
հատակին դողում են
երեկվա թախիծների ապակիները,
տանիքները կռանում են
հիշողության վրա դարսված ձյունից, 
սաթե կեսգիշեր է,
չկա ոչ մի շշուկ:

Բարձիս տակ երկու արյունած թռչուն,
վերմակս դեռ գրկում է հոտդ,
ճերմակ թղթերին նվագում եմ սև ջազ,
անունդ պատմում պատին փշրվող
հիվանդ օրերին,
ծխնելույզներից հրեշտակները 
դանդաղ նետվում են
ամայի փողոց,
ցավի կեսգիշեր է,
վերք է ամեն շշուկ:

Սավանի տակ ձյան
ցորենն օրորում է հեկեկանքը հողի,
ծերացող կարոտը
լուռ արձակում է
ծամերի արծաթն իմ երակներին,
ջրափոսերը դանդաղ տանում են
հայացքիս նավակը,
առերեսման կեսգիշեր է,
սպի է ամեն շշուկ:

Երրորդ գիշերն է
ես արթնանում եմ լացից թռչունների,
անշտապ մոտենում պատուհանիս,
սրբում փեղկերի արցունքը.
մի սևաչ տղուկ՝
մինչ ոսկորները թաց
առաջին ձյունից,
փշաքաղված հողին
նկարում է տուն`
ափի մեջ մանրիկ գունավոր չորս քար,
աչքերում սիրտը` իրեն չընտրած մոր...