Պաբլո Ներուդա (1904-1973 Պառալ, Չիլի)
Այստեղ ես սիրում եմ քեզ:
Քամին փռել է իր ցանցերը սոճիների արանքում:
Լուսնի պայծառությունն արտացոլվել է
ալիքվող անհանգստության մեջ ջրերի:
Օրերը միանման են, բայց մրցավազքում իրարից առաջ ընկած:
Մշուշը փռվեց պարող ուրվագծերից մեկում:
Մայրամուտից անդին` արծաթն ի վար օրորվում է ճայը:
Առագաստն իբրև լուսատու մի մոմ: Հեռավոր աստղեր:
Կամ էլ սև խաչն է մենավոր նավի:
Ահա լուսանում է:
Ու նույնիսկ իմ սիրտն է լցվում խոնավությամբ:
Ու ղողանջում է, ու կարկաչում է` ձայնարկելով հեռավոր ծովը,
ինչպես նավահանգիստ.
այստեղ ես սիրում եմ քեզ:
Այստեղ ես սիրում եմ քեզ, և հորիզոնն անզոր է
անհնարինորեն թաքցնել քեզ ինձնից:
Դու սիրված ես իմ կողմից նույնիսկ ցրտի մեջ ամբողջ աշխարհի:
Իմ համբույրները վազում են քեզ մոտ հսկա նավերով,
վազում ջրերով բոլոր ծովերի,
բայց երբեք, երբեք չեն հասնում տորմիղ:
Ես ինձ զգում եմ մոռացված,
ինչպես հին խարիսխ,
տխուր զսպանակ, որ թալանված է ժամանակի կողմից:
Իմ կյանքը պաշարված է հոգնությամբ` երբեք չեկող քաղցի.
ես սիրում եմ այն, ինչին չեմ տիրում:
Դու այնքան հեռու ես: Ու կրկին հուսահատությունս պատերազմում է
անշտապության դեմ մթնշաղի:
Բայց գիշերը գալիս է ու արարվում է երգը:
Եվ լուսինը սկսում է պտույտը նիրհի:
Հսկա աստղերով ինձ են նայում քո աչքերը:
Եվ, որովհետև, սիրում եմ քեզ -
սոճիները քամիների մեջ երգում են անունդ ամեն ասեղով փշե`
բարակ և ճկուն...
Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի
Այստեղ ես սիրում եմ քեզ:
Քամին փռել է իր ցանցերը սոճիների արանքում:
Լուսնի պայծառությունն արտացոլվել է
ալիքվող անհանգստության մեջ ջրերի:
Օրերը միանման են, բայց մրցավազքում իրարից առաջ ընկած:
Մշուշը փռվեց պարող ուրվագծերից մեկում:
Մայրամուտից անդին` արծաթն ի վար օրորվում է ճայը:
Առագաստն իբրև լուսատու մի մոմ: Հեռավոր աստղեր:
Կամ էլ սև խաչն է մենավոր նավի:
Ահա լուսանում է:
Ու նույնիսկ իմ սիրտն է լցվում խոնավությամբ:
Ու ղողանջում է, ու կարկաչում է` ձայնարկելով հեռավոր ծովը,
ինչպես նավահանգիստ.
այստեղ ես սիրում եմ քեզ:
Այստեղ ես սիրում եմ քեզ, և հորիզոնն անզոր է
անհնարինորեն թաքցնել քեզ ինձնից:
Դու սիրված ես իմ կողմից նույնիսկ ցրտի մեջ ամբողջ աշխարհի:
Իմ համբույրները վազում են քեզ մոտ հսկա նավերով,
վազում ջրերով բոլոր ծովերի,
բայց երբեք, երբեք չեն հասնում տորմիղ:
Ես ինձ զգում եմ մոռացված,
ինչպես հին խարիսխ,
տխուր զսպանակ, որ թալանված է ժամանակի կողմից:
Իմ կյանքը պաշարված է հոգնությամբ` երբեք չեկող քաղցի.
ես սիրում եմ այն, ինչին չեմ տիրում:
Դու այնքան հեռու ես: Ու կրկին հուսահատությունս պատերազմում է
անշտապության դեմ մթնշաղի:
Բայց գիշերը գալիս է ու արարվում է երգը:
Եվ լուսինը սկսում է պտույտը նիրհի:
Հսկա աստղերով ինձ են նայում քո աչքերը:
Եվ, որովհետև, սիրում եմ քեզ -
սոճիները քամիների մեջ երգում են անունդ ամեն ասեղով փշե`
բարակ և ճկուն...
Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի
Комментариев нет:
Отправить комментарий