Ծով Alize՛ Բանուչյան․ բանաստեղծություններ

Ծով Alize՛ Բանուչյան (1989)

Ես կուզեի

Ես կուզեի, որ դու գայիր հետո,
այնքան հետո` հազիվ լիներ ճանաչելը,
և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով
ինձ հիշեիր, ափսոսայի ամաչելը...

ես կուզեի, որ դու գայիր հետո,
և լինեինք կյանքից այս իմաստուն,
և ասեիր` ինձ էլ մենակ մի թող
և թևանցուկ նորից քայլեինք տուն:

Ես կուզեի, որ դու գայիր հետո
այնքան հետո...որ էլ չգնայիր,
և իմ մարմնի ամեն թոշնած կետով
ինձ հիշեիր, ինձ սիրեիր , ինձ մնայիր...

*

Էդ սիրելը

Իմ քաղաք, ինձ մի քիչ էլ պահի՛ր,
Միևնույն է ` քեզ ինձնից խլելու են,
Կօտարեն հեռանալուս պահից,
Իմ մասին թե հարցնես, լռելու են...

Դու նրանց չգիտես, այդ բոզերը
Միշտ սպասում են դատարկ մի տեղի,
Որ քեզնից ժամանակ կորզելը
Ինձանից քո կարոտը շեղի...

Իմ քաղաք, վստահի՛ր դու նրան,
Որ գիտի քեզ ընդերքդ մինչև,
Քեզ ինձնից սիրելին իմ մնա՛,
Թո՛ղ մնա, չգիտեմ, թե ինչ էր...

Էդ սիրելը...

*

Հեռացող...հեռացող կիրակի

Հեռացող...հեռացող կիրակի,
ինչ հեշտ ենք իրար կորցնում,
դու հանգիստ աչքերս փակիր,
ես ոչինչ պահել չեմ փորձում:

Սենյակիս թող միայն այս քամին,
բույրը թող գրքերի չթերթված
և երազ տեսնելուս ժամին
համբուրիր թարթիչներս թաց...

Երբեք չմեռնել

Իմ Երևանը հիմա քո ներսում
իրեն ավելի սիրել է տալիս,
իմ Երևանում ես էլ չեմ մրսում,
մրսելս ո՞րն է էս գժված հալիս...

Մի քիչ էլ մնամ, գուցե խենթանամ
գուցե գրավեմ բոլոր բակերը,
որտեղ կամենամ, այնտեղ կմնամ
ու էլ պետքս չի փողոց փակելը...

Ու մինչև Սարյան, մինչև Փարպեցի
մինչև Սպենդիարյան ու կամ էլ Պուշկին
ես մինչև հոգուս խորքը հարբեցի,
ես մինչև սիրտս գնացի ուշքից...

Եվ այս աստղերի տակ քեզ խոստացա
երբեք չմեռնել...

*

Ես

Ես

գնալուց առաջ կմտածեմ երկար

ոչ մի բանի մասին, ոչ-մի-բա-նի
գուցե տեղի կտա սիրտս բեկված
բայց մեռնելը ոչինչ ինձ չի անի․․․

ես

նկատի չունեմ սովորական մահը,
ավանդելը հոգին անժամանակ,
ես մերժեցի մահին հարմար պահը,
ինչ անմահ էի․․․ այն ժամանակ․․․

ես

պարզապես հաստատ գիտեմ,
որ մինչև վերջ արդեն խենթացել եմ,
և ցնորքը ինձ հասցրեց մի տեղ,
ուր զույգերը իմ մեջ կենտացել են․․․

ես

պատռեցի այն ամենից թանկը,
իսկ սիրելը․․․սպիտա՛կ թերթ իմ,
այդ սիրելը միայն երկու վանկ է,
բայց եկել է չսիրելու հերթն իմ․․․

ես

ամեն ինչ գիտեմ, իմ սեր, բացի,
որ եսասեր լինել ես չէի կարող,
որովհետև ամեն լուսաբացին,
դու արևն էիր, ես՝ աստղերը մարող․․․

*

Կներես

Կներես, որ միշտ ես եմ գնում,
քեզ թողնում դերում սպասողի,
բայց ես քո շուրթերին եմ մնում
չեմ ուզում, որ քո սիրտը սովի...

Կներես, որ գալիս եմ հանկարծ,
մեկնվում քո մերկ ուսերին,
որ մեջքիդ խոռոչները ճանկած
քեզ տալիս եմ փուչ հույսերին:

Կներես, որ հենց ինձ սիրեցիր
կներես, որ ինձնով ես հարբել,
ինձ այնքան դյուրին տիրեցիր,
որ երբեք չես փորձի ինձ պարպել...

Կներե՛ս, կներե՛ս, կներե՛ս,
որ ոչինչ չես արել ` քեզ ներեմ
ես սիրում եմ, ես քոնն եմ ու ես
քեզ համար դեռ աղջիկ կբերեմ...

*

Սենի անծանոթուհին

Ես երկար երբեք չեմ նայում ջրին,
Ես գիտեմ, որ ջուրն ինձնից ուժեղ է,
Բայց մոլորության հոսանքին լռին
Երբ կուլ եմ գնում, հեշտ է գժվելը:

Ես բարձրությունից շատ եմ վախենում,
Դժվար քայլերս ինձ այնտեղ տանեն,
Ինձ նմանները գլուխ չեն դնում
Կամուրջների հետ, ինչքան էլ սպանեն:

Ես այս կամրջից նայում եմ հեռու,
Որ լսեմ ձայնը խեղդվող սերերի,
Եվ Սենի չքնաղ անծանոթուհուն,
Խնդրեմ, որ ինձ էլ չդարձնի գերի:

Ես կախարդված եմ, կանչում է կրկին
Թովիչ ժպիտը շուրթերից նրա,
Արդեն երկու դար խորտակված մի կին
Իշխում է մեռնող սրտերի վրա:

*

 Ոչինչ, ոչ ոքի

Եվ ինչքան հեշտ է այս օրը մեռնում
ու քարեր նետում ճամփին հավերժի,
դեռ արև չապրած լուսին է դառնում,
որ երազները լուսնոտի մերժի...

Եվ մեզ չի շնորհում ոչ մի հատուցում
երբ որ հասել ենք մենք ջրբաժանին,
մինչ պատարագ է կյանքը մատուցում,
որ նոր հեգնանքով սրտեր բաժանի...

Եվ միայն տենդը այս մենակության
հոգնած մարմինս կփորձի տանել,
և արցունքներիս մեջից, անձկության
ներսից կարող եմ ես խոստովանել...

որ էլ չեմ ների ոչինչ, ոչ ոքի...

Չծերացող կանայք

Չծերացող կանայք նման են աղջկա,
որ դեռ տասնութ տարին չի բոլորել,
նրանց սրտի համար արգելք չկա,
դեռ ուզում են սիրել ու մոլորվել...

Եվ շուրթերից չբաժանվող այդ գծերը
կմոռանան անշտապ համբույրներում,
մաշկի ներսում ապրող խոր բծերը'
չծերացող կանայք, որ չեն ներում...

Հայելիների առաջ ինքնավստահ,
և մի հայացքն անգամ բավական է,
կամ մի խոսքը վճռորոշ, հստակ,
որ քո ափում դնի իր ականը...

Չծերացող կանայք չեն վստահում
կանանց, որոնք ծերանում են
և ափերից այդ ծերության սահում
հայելիների միջով հեռանում են։

*

Ես գիտեմ, որ ինձ լքել են այստեղ,
հենց այստեղ`ճերմակ այս լույսերի տակ,
և իմ աչքերում թողել են աստղեր`
արցունքից փայլող` իբրև հիշատակ...

Ես գիտեմ, որ ինձ այստեղ լքել են,
և դեռ նույն տեղում ինչքան կլքեն,
այսքան լքվելուց մեջս փքվել եմ,
բայց ինձ չմնաց ոչ սեր, ոչ էլ քեն...

Ու միայն հորս գրասեղանն է,
ծանոթ բյուրեղը թանաքամանի,
որ ինձ հուշում է, թե ես դեռ տանն եմ,
թե ոչ ոք տնից ինձ դուրս չի հանի...