Վարդան Սմբատյան (1989)
Եվ աշունը դանդաղ
սափրում է գույները քո,
քամին կրկնում է անվերջ
անավարտ պարտիտուրը մինորի:
Ես գողացա տխրությունդ, քաղաք,
սեթևեթ իմ աղջիկ:
Ինձ կորցրու
փեշերիդ մեջ
դեղնած շրջանցիկ:
***
Գեղեցիկ են չծնված երեխաները.
Նրանք դառնում են
Հրեշտակներ այն աշխարհում,
Որի մասին չեմ ուզում խոսել:
Գեղեցիկ են մոռացված նոտաները,
Սքանչելի են անհամաչափ
Ու տարօրինակ դիմագծերով մարդիկ՝
Արվեստ կա նրանց մեջ:
Գեղեցիկ են գեր կանայք` մաքուր հույզերով,
Որ սպասում են, փնտրում ամենուր
Իրենց տղամարդուն:
Գեղեցիկ է դատարկությունը.
Ոչինչ չի կարող շեղել նրա մեջ ընկղմվելիս:
Գեղեցիկ է այն ամենը,
Ինչ չենք տեսնում:
***
Երկնքից այլևս չեն ընկնում
խնձորներ, տղաս.
աստվածներն են թափվում վար,
և ցավը փաթիլվող
ծածկում է ամոթալի մերկությունը քաղաքի:
Հեքիաթն այս տխուր է և չի ավարտվում.
չպատմես ոչ ոքի,
և իմաստ էլ չունի՝
որբերը հեքիաթների չեն հավատում:
Արի հաշվեք անորոշության բացիլները
ու քնենք,
և երազում կտեսնենք այն,
ինչ փափագում ենք:
Արի քնենք.
քնած մարդիկ
երջանիկ են:
***
Եվ սկզբում էր ցավը…
Եվ ցավն Աստծո մոտ էր`
Ցավն Աստված էր:
Առանց նրա ոչինչ չեղավ՝
Ոչ ծնունդ, ոչ վարձք,
Ոչ բերկրություն,
Ոչ տառապանք,
Ոչ արվեստ, ոչ փառք:
Օ՜, Ամենակա՛լ,
Քո պատվիրանները
Թող պահեն նրանք,
Ովքեր վախենում են
բիրտ դատաստանից.
Ես քո առաջ մեղավոր եմ
Միայն մի բանում՝
Ես բանաստեղծ եմ:
***
***
***
Ցավի ճեղքված երակով
Հոսում է քաղաքը`
Լափելով աղմուկը`
Լցված սրճարանների,
Գժանոցների ,
Եվ աշունը դանդաղ
սափրում է գույները քո,
քամին կրկնում է անվերջ
անավարտ պարտիտուրը մինորի:
Ես գողացա տխրությունդ, քաղաք,
սեթևեթ իմ աղջիկ:
Ինձ կորցրու
փեշերիդ մեջ
դեղնած շրջանցիկ:
***
Գեղեցիկ են չծնված երեխաները.
Նրանք դառնում են
Հրեշտակներ այն աշխարհում,
Որի մասին չեմ ուզում խոսել:
Գեղեցիկ են մոռացված նոտաները,
Սքանչելի են անհամաչափ
Ու տարօրինակ դիմագծերով մարդիկ՝
Արվեստ կա նրանց մեջ:
Գեղեցիկ են գեր կանայք` մաքուր հույզերով,
Որ սպասում են, փնտրում ամենուր
Իրենց տղամարդուն:
Գեղեցիկ է դատարկությունը.
Ոչինչ չի կարող շեղել նրա մեջ ընկղմվելիս:
Գեղեցիկ է այն ամենը,
Ինչ չենք տեսնում:
***
Երկնքից այլևս չեն ընկնում
խնձորներ, տղաս.
աստվածներն են թափվում վար,
և ցավը փաթիլվող
ծածկում է ամոթալի մերկությունը քաղաքի:
Հեքիաթն այս տխուր է և չի ավարտվում.
չպատմես ոչ ոքի,
և իմաստ էլ չունի՝
որբերը հեքիաթների չեն հավատում:
Արի հաշվեք անորոշության բացիլները
ու քնենք,
և երազում կտեսնենք այն,
ինչ փափագում ենք:
Արի քնենք.
քնած մարդիկ
երջանիկ են:
***
Եվ սկզբում էր ցավը…
Եվ ցավն Աստծո մոտ էր`
Ցավն Աստված էր:
Առանց նրա ոչինչ չեղավ՝
Ոչ ծնունդ, ոչ վարձք,
Ոչ բերկրություն,
Ոչ տառապանք,
Ոչ արվեստ, ոչ փառք:
Օ՜, Ամենակա՛լ,
Քո պատվիրանները
Թող պահեն նրանք,
Ովքեր վախենում են
բիրտ դատաստանից.
Ես քո առաջ մեղավոր եմ
Միայն մի բանում՝
Ես բանաստեղծ եմ:
***
Եվ ջրերը չգիտեն՝
Ինչ է մահը:
Նրանց միջով հոսող քաղաքները,
Հատվում են ավազում:
Երկինքը հոգին է ցամաքող ջրերի`
Ցրված ճերմակ ամպերով:
Եվ ջրերը մաղում են ժամանակը՝
Ինքնահոս ողբից ,
Հիշողության համաճարակից:
Հիշողության համաճարակից:
Ջրերը չգիտեն ու չեն իմանա,
Թե ինչ է մարդկային աղբը...
Երկինքը
Շուռ եկած
Հայելի է դարձել, սե՛ր իմ,
Մրսում են ոտքերս
Սառը ամպերում:
Լցվիր որպես տաք եթեր
Իմ մեջ դանդաղ,
Ծածկիր մերկությունս
Քո մազերի թավիշով:
Տաք է սերը,
Ծորում է վար `
Ճեփ-ճերմակ մեր սավանից:
Ճոճվիր գրկիս խաղաղ՝
Հանց մակույկ թեթև,
Դյութանքն այս հեշտանքի
Ո՞վ է կոչել մեղք:
Ճեփ-ճերմակ մեր սավանից:
Ճոճվիր գրկիս խաղաղ՝
Հանց մակույկ թեթև,
Դյութանքն այս հեշտանքի
Ո՞վ է կոչել մեղք:
Ես կանգնել եմ ծառուղում մենակ,
Քամին շոյում է կզակս ,
Ծառերը լուռ արտասվում են.
Տեսնում են Աստծուն
Երկնի հայելում:
***
Կսպառվեն բառերը շուտով,
Կճոճվի մահը պիրկ պարանին,
Փոշի կդարձնի երկիրը կորսված,
Արևը կարմիր` արնոտ ածելի:
Ամեն ինչ մի օր պիտի ավարտվի`
Ունայնության մեջ հավերժավազքի,
Լռությունը լոկ կմնա անձև`
Վիհերի մեջ գաղջ
Մեր Գոյամարտի:
Կճոճվի մահը պիրկ պարանին,
Փոշի կդարձնի երկիրը կորսված,
Արևը կարմիր` արնոտ ածելի:
Ամեն ինչ մի օր պիտի ավարտվի`
Ունայնության մեջ հավերժավազքի,
Լռությունը լոկ կմնա անձև`
Վիհերի մեջ գաղջ
Մեր Գոյամարտի:
***
Ցավի ճեղքված երակով
Հոսում է քաղաքը`
Լափելով աղմուկը`
Լցված սրճարանների,
Գժանոցների ,
Սպանդանոց-հիվանդանոցների:
Ես քնել եմ ու տեսնում եմ
Կարմիր երազներ.
Կզմթիր մամ՝
Չմեռնեմ մանկասպան երազում:
Կարմիր երազներ.
Կզմթիր մամ՝
Չմեռնեմ մանկասպան երազում:
***
Շենքերը փակել են
Փոշոտ աչքերը,
Նիրհում է քաղաքը
Մթնում,
Սպառվել են բոլոր սփոփող ֆրազները,
Հուշերը ` քանդված փողոցում:
Ցավից ծաղկել է էլի
Վայրի կակաչը անշուք,
Մեռնում է անարգ գիշերը `
Պատռված քաղաքիս երախում:
Փոշոտ աչքերը,
Նիրհում է քաղաքը
Մթնում,
Սպառվել են բոլոր սփոփող ֆրազները,
Հուշերը ` քանդված փողոցում:
Ցավից ծաղկել է էլի
Վայրի կակաչը անշուք,
Մեռնում է անարգ գիշերը `
Պատռված քաղաքիս երախում:
***
Մաշկացավս անցել է կարծես
ութը տարի հետո …
Մեկ-մեկ մաշկս քոր է գալիս
քո կարոտից,
թվում է՝ քեզ թաղել եմ մաշկիս տակ,
ու արյունդ լերդացած
երակներս է կեղեքում:
Էսքան ցավ ու հիմար ծիծաղ
Ո՞նց եմ տարել հետդ, ասա՜,
Չէ՛, մի տեսակ չեմ հավատում:
Քեզ հիշելիս խուտուտ եմ զգում
ու կոպերիս դրոշմված կատվամռութդ սիրունիկ
չեմ մոռանում:
Ապրում ես դեռ
իմ գրի մեջ, բառերիս տողատակերում,
ճերմակ թղթերիս մեջ
մաշկիդ բույրն եմ զգում.
մնա այնքան,
մինչև մեռնի գրելուս մոլուցքն անհագ,
Մնա՜,
Դու՝ գաղջս,
մինչև վերջակետ:
ութը տարի հետո …
Մեկ-մեկ մաշկս քոր է գալիս
քո կարոտից,
թվում է՝ քեզ թաղել եմ մաշկիս տակ,
ու արյունդ լերդացած
երակներս է կեղեքում:
Էսքան ցավ ու հիմար ծիծաղ
Ո՞նց եմ տարել հետդ, ասա՜,
Չէ՛, մի տեսակ չեմ հավատում:
Քեզ հիշելիս խուտուտ եմ զգում
ու կոպերիս դրոշմված կատվամռութդ սիրունիկ
չեմ մոռանում:
Ապրում ես դեռ
իմ գրի մեջ, բառերիս տողատակերում,
ճերմակ թղթերիս մեջ
մաշկիդ բույրն եմ զգում.
մնա այնքան,
մինչև մեռնի գրելուս մոլուցքն անհագ,
Մնա՜,
Դու՝ գաղջս,
մինչև վերջակետ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий