Հեռու, շատ հեռու աշխարհից,
ուր ոչինչ երբեք չի մեռնում՝
ես կատարում եմ այս երկար,
այս հաճելի ճանապարհորդությունը:
Մեր հոգիները միախառնվում են
հավերժական ձյուներին,
սերը՝ թաքցնում է
իրական դեմքը:
Արի... Չեմ կարողանում այլևս զսպել ինձ:
Ի՞նչ նշանակություն հիմա ունի,
որ ես գիտեմ,
թե ինչու մեռավ սերը:
Մենք պահում ենք
երբեմնի անցած փոթորկող խաղերի
անմեղությունն ու անհոգությունը:
Մի ապրիր զղջումներ,
վստահիր ինձ և մտածիր այն մասին,
որ այս ամբողջ անելանելիությունը
սառեցնում է զգացմունքները:
Մի ապրիր զղջումներ,
խոստացիր ինձ դա . չէ՞ որ դու գիտես՝
ձմեռն ու աշունը չեն կարող սիրել իրար...
Իմ հարբած գլխում
ընդհատված երազանքներ են.
ես խմում եմ մեր թառամած սիրո կենացը:
Քամու մեջ գուշակում եմ
մեր հուսահատ շուրթերը,
որոնք գաղտնի
պսակադրում են մեզ:
Մի բացիր դուռը:
Դու գիտես դա թակարդ է՝
զղջումներից,
նզովքներից:
Ես խելագարվում եմ իրար հաջորդող
տարվա եղանակներից
ես եկել եմ, որ տանեմ քեզ այնտեղ,
ուր քնած են նրանք, ովքեր սիրում են իրար...
Մի զղջա...
Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի
Երգի հղումը՝ https://www.youtube.com/watch?v=u617RilV5wU
Комментариев нет:
Отправить комментарий