Սաթեն Վարդանյան. Խաղ

Սաթեն Վարդանյան (1992 Երևան)

Խաղ

Մոգական անտառում թույլ էի տալիս,
որ որդերը կուլ տան արյունս,
որովհետև բնահողը վիժել էր նրանց,
իսկ ես որդեգրել էի … 

1

Բոլորովին տխուր չեմ, գիտե ՞ս.
միասին կարող ենք պահմտոցի խաղալ
և երբ գտնեմ քեզ` քաշքիր մազերս,
մի քանի կյանք ապտակ եմ պարտք մնացել…

2

Կամ սիրում եմ կամ չեմ սիրում,
իսկ ի՞նչ կա զարմանալու,
տղա, քեզ երևի մոռացել էին զգուշացնել,
որ կրակի հետ չեն խաղում…

3

Աստված հորանջում է վաղուց,
ես զննում եմ աչքերս հայելու մեջ
և քրթմնջում երգը թալանվածի,
ով սիրում էր հագնվել տղայի պես…

4

Աշխարհում ոչ մի դոդոշ համբույրից հետո
չի դարձել ասպետ և չի արտասվել.
փոխարենը թունավորվել են մի քանի թռչուն,
որոնք թախիծը ծածկում են մազերով փափուկ… 

5

Պետք է իմանայիր, որ նա,
ով խաղում է` պարտյալ է.
ինձ էլ հասկացիր`
հաղթելուց հոգնել եմ…

6

Չեմ սիրում այս թիվը.
նույնպիսի կրքով ինձանից երկյուղում են
քեզ հարազատ երկկենցաղները,
որոնց օգնել եմ… 

7

Գյուղում աստղալեզու գիշեր էր
ու ամենաարթունը ես էի .
չես պատկերացնի` ինչպես էր կաղկանձում սիրտս,
որ խաղալիք չէր…

8

Վայրի հեղեղ է.
ձեռքերս վեր պարզած
նետվեցի պատշգամբ`
փրկելու գիրքդ…

9

Ծառերից թափվում է ափսոսանքը,
հավքերը թաց են և մի քիչ մենակ,
թարթիչներիս տակ քնած արևը
զգուշացնում է` չխաղալ…

 10

Դու վերջին փամփուշտն էիր.
արձակելիս վրիպեցին
և հիմա ժպտում եմ`
քեզ պահելով իմ լեզվի տակ…

11

Մանուշակի հոտ է գալիս երկնքից,
ծալապատիկ նստել եմ աթոռակին
և սպասում եմ նշաններին Ծերուկի,
ով նախ ընկերս է … 

12

Կանայք հաճոյանում են քեզ,
դու հրճվում և ճանաչում ես բոլորին
և խաղընկերուհիներիցդ ոչ ոք չի կռահում,
թե ինչպես ենք վիրավորել միմյանց` մինչև ոսկոր…

13

Կյանքը ճանաչողներից իմացա,
որ թշնամիներ ունեմ.
երբ շրջվեցի` փորս կծկվեց,
չէ՞ որ կարծել էի, թե հրեշտակներ են…

 14

Պահապան հրեշտակս ճաղատ է,
ոչ ոք չի հասկանում գույնը աչքերի,
երբ քայլում եմ` համբուրում է թիկունքս,
երբ քնած եմ` վարսերիս հետ է խաղում …

15

Մայրս զայրանում է ամեն անգամ,
երբ ջուրը սառույցով եմ խմում.
ինչպե՞ս բացատրեմ նրան,
որ ինչ-որ մեկի կոշիկն է մնացել կոկորդիս…

16

Ծովաչն ասում է`
իրավունք չունեմ հիվանդացնել սիրտս.
ես միայն ունակ եմ լռելու,
որովհետև գիտեմ` որքան փխրուն է…

ՎԵՐՋՆԱԽԱՂ

17

Չվախենաս: Կթակեմ դուռդ.
վերջիվերջո քեզ մի քանի կյանք ապտակ եմ պարտք,
գիշատչի տասնյոթ խաղ և մեկ շիշ տնական գինի.
ես հիմա ծիծաղում եմ էլի, որովհետև այդպես էլ չտարբերեցի
համբույրը պաչից…