Իվան Մինատտի. Դու պիտի սիրես ինչ-որ մեկին

Իվան Մինատտի

(1924 - 2012 Բոսնիա և Հերցոգովինա)

Դու պիտի սիրես ինչ-որ մեկին,

դու պիտի սիրես ինչ-որ բան,

թեկուզ խոտը այս կամ գետը,

ծառը կամ քարը:

Ինչ-որ մեկի ուսին դու պիտի դնես ձեռքդ,

որ մերձությամբ այդ ձեռքի լիանաս:

Ինչ-որ մեկին դու պիտի տաս

ամպերդ ճերմակ,

անհանգիստ թռչունների անուրջները,

անզորությունը թռչունների`

լի տագնապներով. 

(չէ՞ որ ինչ-որ տեղ

նրանց համար էլ

կան բույն` անդորրի, քնքշանքի),

դու պիտի սիրես ինչ-որ մեկին,

թեկուզ խոտը այս կամ գետը,

ծառը կամ քարը,

որովհետև ծառերն ու խոտերը

գիտեն մենության մասին

(կանգ առնելով մի ակնթարթ`

քայլերը հեռանում են ավելի),

խղճահարության մասին գիտի գետը

(իր իսկ խորությանը խոնարհված),

Իսկ քարը... ցավի, ցավի մասին գիտի քարը

(երբ անշշունջ սիրտն իր

ծանրորեն տրորում է ոտքը):

Քարերը, խոտերը,ծառերը, գետը-

բոլոր մենավոր հրաշագործների ուղեկիցներն են,

որ լոկ խոսում են այն ժամանակ,

երբ պապանձվում են մարդիկ:

Դու պիտի սիրես քեզ լքած ձեռքը,

որ կարողանաս օրերից մի օր

մեկընդմիշտ գրկել մայիսյան սիրտը

այն անծանոթի, որ ինչ-որ մի օր,

ինչ-որ մի կյանքում քեզ նվիրել է

ամպերն իր ճերմակ, 

քեզ ազատել է անհրաժեշտության մռայլությունով

իբրև թե սիրող անխիղճ մի դևից,

որ լոկ քանդել է բույնդ քնքշանքի

և չի նկատել քո սրտին իջնող

ձյունը մենության:

Դու պիտի, պիտի բաց թողնես ՆՐԱՆ,

ով ոչ մի օր չի սիրել քո մեջ 

խոտը, գետը, ծառը կամ քարը,

որովհետև ՆՐԱ ոտնահետքից 

մի օր թառամել է Աստծո ամենասիրելի ծաղիկը,

որովհետև ՆԱ երկրպագում է 

քարից ծորացող և չչորացող 

միշտ թարմ արյունը նվիրվողների...

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի