Լուսինե Եղյան. բանաստեղծություններ

Լուսինե Եղյան (1995, Երևան)

ես գլուխս դնում եմ պատուհանագոգին՝ հետևելով ինչպես է թաց ասֆալտը չորանում ու ինչպես է տնքում երկրակեղևը՝ կծկվելով ճայերի ծալքավոր թևերի տակ, իսկ սերը ավելի քան հողմահարհված է մեզ արարելու համար,

ընթերցասրահում աղջիկը ոտքերը խփում էր սեղանին, ասես փորձում էր սփոփելի դարձնել վարակը, որից փախչելու համար հասցրել էր ապրել արևածագին մեռնելու հաճույքը՝ առանց քեզ, առանց այտոսկրերիդ կանգնած երջանկության,

հասուն, ինչպես ժայռից գլորովող քար, որը գահավիժելուն զուգընթաց մեծանում է, ու քսվելով ջրի ոտնաթաթերին, ապաքինում է մեր հպումից առաջացած ակոսները

սեղանի տակ վազվզող երեխաները հերձում են իրենց հայրերի մարմինները, ու նրանց մեջ բոլորովին արյուն չկա վերջացնելու այս սիրախաղը՝ ամենաչոր փայտը հաջորդ ձմռանը տաքանալու համար,

սերը խեժի պես կպել է աչքերիցս ու մահը փայտացած թռչուն է սարի հետևում ճչացող, ու թող քարերի վրա թպրտան բոլոր մեռյալները ողջերի հետ միասին. ես ամուր գրկել եմ ստվերդ ու քայլում եմ դեպի վիշտը, ուր հանդարտ, լճացած կսպասեմ մահվանը, կսպասեմ լռությանը,

մեր ձեռքերը առանձին-առանձին կճաքեն քամու թույլ հևոցից, ու խոտը կսարսափի, որ այդքան կրքոտ կարող էր սիրել հողը, որը գնալով ամայանում է.

աղետալի էր սիրել լվացքի պարանի երկարությունից ավելի, ու հեգնել երջանկության   մերձակայքում արածող կովերին, որովհետև դու իմ շնչառության հոմանիշն ես, իսկ ինձ կարծես սպանել է տանից կաթկթացող ջրի ձայնը

սեր իմ, իմ մեջ ապրող աֆրիկացին վերափոխվում է բաց հոսանքի, իսկ հիմա այնքան արբեցմամբ եմ սպասում մահվանդ, կարծես այն երթուղին լինես, որտեղ կորցրեցի ստվերս, և մարմինս չորացավ, ճաքճքեց և շաղախվելով տառապանքի հետ խուսափեց ունենալ հոգի մակույկի վրա համաչափ օրորվելու համար,

ես ավելի քան ցեմենտացած եմ ու դատարկ՝ արևից քերծված հողի պես, ասես քո գնալուց հետո թևերիս փշալարեր աճած լինեն, ու քեզանից պատմող բառերը նողկանք առաջանցող առնետների նման վազվզում են կեղտաջրի մեջ,

ախր առանց քեզ ես շնչահեղձ լինող քար եմ, իսկ կսկիծը ծեր կնոջ թախծոտ աչքերով է նայում վրաս, ասես սատկել եմ՝ գլուխս դրած մայրիկի կարած դեղին բարձին, ասես հիվանդ եմ տիֆով կամ թոքախտով.

թողնել խմելը, ծխելը, ինչպես ամենաախմախ պատճառով փախչում եմ տնից՝ գրկում քաղաքի նոր ներկված նստարաներն ու զզվում  դիմացի ծառից, որի արմատները ծծում է հողը, որը գուցե մարմինս է

ինձ թվում է իմ շուրջը հայտնվող բոլոր առարկաների մեջ դու խցկել ես քեզ, ինձ զգում եմ թղթերի թափոն, փուչ, դատարկ, ջարդված, սենյակում գնալով սատկած ճանճի եմ վերածվում, իմ մեջ նույնիսկ բավարար կյանք չկա քեզ ինձանից հերձելու համար:

***

իմ թիկունքում մնացած դռներից և ոչ մեկում դու վիսկի չես խմում,
ես քեզ օգնում եմ, որ հագնես դեղին վերնաշապիկդ,
որը հստակ արտացոլում է կնճռոտված մարմնիդ գեղեցկությունը,
դու առանց դադարի խոսում ես վալսի պատմության մասին,
իսկ սենյակի անկյուններով վազում է 20-ամյա ինքնասպանը,
նա գժվելու չափ գեղեցիկ սահում է քո ներսում

ես ուսումնասիրում եմ առաստաղը, որը մի քանի անգամ զգացել է
մարմնիդ զանգվածը,
գրողը տանի, եթե դու մեռնեիր, իմ մենակությունը կանաչ փողկապ կկրեր,
ու բազմոցին նստած կինը ավելի երիտասարդ դիմագծեր կունենար,
ու ես չէի կարողանա շոշափել քո ծերացող մենակությունը,
որը մի տեսակ գրավիչ է դառնում մուգ կարմիր շրթներկով,

դու վախենում ես, որ ես կմեռնեմ հերթական նոպայի ժամանակ,
դու ատում ես դեղերը, որոնք ես ստիպված թաքցրել եմ մահճակալիս մեջ,
ես զգում եմ, թե ինչպես ես գիշերները արթնանում,
վառում սիգարետը
ու մի քանի րոպե հետևում շնչառությանս`
ա՜խր, դու ահավոր ջահել ես էսքանին դիմանալու համար…

Միջօրեին մենք կախվում ենք քո գրադարանից,
քո աչքերի բիբերը մի տեսակ արտահայտիչ են դառնում,
չնայած գետնին ներարկիչներ են թափված,
ես գլուխս դնում եմ քո ծկներին.
դու շարունակում ես Էլիզա Տրիոլե կարդալ,
պինդ սեղմելով ձեռքս`
ես նման եմ ողջերի մեջ ապրող ստվերի, ստվեր եմ, դեռ ուրվական չեմ դարձել:
ասա, որ մենք ուրվական չենք դառնա,
ասա, որ մենք հիմա ուրվական չենք

***

մի սպանիր ինձ. ես ցավին ամենամոտ կանգնած լռությունն եմ,
ես վախենում եմ. դու կարողանում ես զգալ ձեռքերիս մեջ սառած մագման, 
երեկ, երբ վառում էիր արցունքներս ու տանիքից գարեջրի շշեր ներքև շպրտում,
ու թվում էր՝ հողը միակ խարիսխն է, որը կարող է փոշիացնել մեր մեջ կառուցվող քաղաքը, 
ես նստել էի հիվանդասենյակի պատի տակ ու խաղում էի լուցկու տուփերի հետ, 
հետո դիտավորյալ վառում ձեռքիս ափը, 
որպեսզի չվնասեմ կարոտը՝ քեզ փոքր քաղաքում կորցնելու, հետո նորից գտնելու
նույն դեղին վերնաշապիկով՝ մինչև վերջին կոճակը կոճկած, 
ինքնվստահ քայլվածքով, իբր դու կարողանում ես կառավարել մեզ դեֆորմացնող ցավը,
ու էլի նույն ձանձրալի պատմությունը, որ իմ տարիքում սիրահարված ես եղել ինչ-որ աղջկա, 
որն ի ծնե կարմիր ու ահավոր գայթակղիչ մազեր է ունեցել, 
որ հույս ունես, որ մի օր մետրոյում կհանդիպենք ու ինձանից կխոսեք, 
որովհետև ես ամենամոտ դուռն եմ տառապանքը հետ տանելու համար, 
ու միակ թիվը, որ չօգտագործվեց ոչ մի բանաձևում, ու մնաց միայնակ տետրի վերջին էջում 

ես սկսում եմ սիրել այն նավերը, որոնք փտում են նավամատույցներում,
նրանք այն ծովն են, որի մասին քնելուց առաջ երբեք չեմ մտածել, 
որովհետև երբ ածելիով պատռեցի ծովը քեզ գտնելու համար,
Մովսեսը դեռ շարունակում էր փրկել իր ժողովրդին, 
իսկ ես գլուխս դրել էի անձրևաջրին 
ու երազում էի մանրանալ, 
լուծվել քո մեջ, չլինել…

որովհետև երբ քեզ փնտրեմ ու չգտնեմ իմ մեջ մեռած ձկներ կթպրտան , 
երևի ջուրը ամենահարմար վայրը կլինի առանց քեզ խեղդվելու, 
հետո սպիտակ միջանցքով քստքստացնելով մաշելու մեր սերը՝
սուզվելով շնչառությանդ մեջ ու ծածուկ անհետանալու,

դու իմ ներսի ամենազիլ տողն ես, 
ուրեմն թույլ տուր լցնել քեզ արյանս մեջ
ու լինել երջանիկ, մինչև հաջորդ հանդիպում