Պոլ Էլյուար. Սիրահարված կինը

Պոլ Էլյուար (1895-1952 Ֆրանսիա)

Նա կանգնած է թարթիչների վրա,

Եվ նրա մազերը՝ մազերիս մեջ են:

Նա տեսքն ունի իմ ձեռքերի,

Նա գույնն ունի իմ աչքերի,

Նա կլանված է ստվերիս մեջ

Ինչպես մի քար՝ երկնքի վրա: 

Բաց են նրա աչքերը անդադար

Եվ թույլ չեն տալիս ինձ քնել:

Նրա երազները, վառ լույսերի մեջ

Գոլորշիացնում են արեգակներ,

Ստիպում են ինձ ծիծաղել,

Լացել և ծիծաղել

Եվ խոսել առանց ասելիքի:

Բացօթյա

Գետը, դողացող ձեռքերով

Իջնում էր անձրևի տակ

Ելարանը մշուշի:

Դու դուրս եկար բոլորովին մերկ,

Ալաբաստր դողահար,

Ներկված բոցով առավոտվա:

Մի գանձ՝ որ պահպանում են գազաններ հսկա,

Որոնք թաքցրել են արևը իրենց թևերի տակ

Քեզ համար:

Գազաններ՝ որոնց մենք ճանաչում ենք, բայց չենք տեսնում:

Մեր գիշերների պատերից անդին,

Մեր համբույրների հորիզոններից անդին

Բորենիների ծիծաղը վարակիչ

Կրծում է ծեր ոսկորները

Մենակյաց էակների:

Մենք խաղացինք արևի հետ, անձրևի հետ, ծովերի հետ,

Ունենալու համար միայն մի արև, մի երկինք, մի ծով:

Մե՛րը:

Մի նոր գիշերվա առթիվ

Կին, որի հետ ես ապրում եմ,

Կին, որի հետ ես ապրում եմ,

Կին, որի հետ ես կապրեմ.

Դու միշտ նույնն ես:

Քեզ պետք է կարմիր մի թիկնոց,

Կարմիր ձեռնոցներ, մի կարմիր դիմակ

Եվ սև գուլպաներ:

Պատրվակներ, չքմեղանքներ,

Քեզ բոլորովին մերկ ցույց տալու համար.

Մաքուր մերկությամբ,- օ՜հ, պաճույն պարուճաճված

Ստինքներ…

Օ՜հ, իմ սիրտ:

Թարգմանությունը՝ Զ. Միրզայանի

***

Ծղոտ

Ցորենին փաթաթված ծղոտ,

Կրակին փաթաթված ծուխ,

Ցավին փաթաթված ծիղճ:

Կնոջը, որը կրկնում է իմ բառերը,

Կին՝ հարություն առած մեն մի համբույրից:

Նա ծիծաղելի էր անչափ ու դրա համար էլ

Դարձավ կատարյալ մի կին,

Ու իբրև կին՝ նա զարդարվեց գույներով

Անկայուն ու նուրբ այս աշխարհի,

Գաղջ ու մեղմիկ այս աշխարհի:

Դյուրափոփոխ ու հավաք,

Գերված, անհավատարիմ ու թեթևամիտ,

Հարություն առած մեն մի համբույրից,

Եվ համբույրը շռայլող այդ կնոջ

Խորունկ աչքերի ներքո՝

Մի ժպիտ՝ ծնված մեն մի համբույրից:

Եվ սեր՝ անձրևին միաձույլ,

Չափազանց լավ եղանակի հետ միասին,

Եվ սեր՝ գիշերվան միաձույլ,

Ամենահպարտ ներկաների հետ՝ ներկա,

Ամենահեռու բացակաների հետ՝ առկա:

Ոչ մի բան ողջամտություն չէր ներարկում նրան,

Ու կինը ապրում էր սոսկ հավատալով

Հավիտենական ջահելությանը:

Թարգմանությունը՝ Ս. Գասպարյանի