Ասիա Ջեբար. Սևեռումներ

Ասիա Ջեբար (1936-2015 Շերշել, Ալժիր) 

Նա հեռանում էր, 
ու առավոտը լալիս էր տխուր՝
շամբուտին թիկնած:
Ես զարդարում էի իմ հին եղևնին,
ես լուռ հիշում էի նրանց, որ չկան...

***

Իմ քաղաքի նման տխուր են աչքերդ, տղա՛,
իմ քաղաքի նման որբ է սիրտդ:
Ես էլ քեզ նման, ավելորդ եմ, տղա՛, 
ես էլ քեզ նման՝ խիստ ուրիշ մաշկով...

***

Ես ամեն օր կսպասեմ քեզ՝ 
շուկայի մոտ չարչիների թաղամասի,
ես ամեն օր կերգեմ քո սիրած երգը:
Աշխարհը կպտտվի կրծքիս տակ՝
կլինեմ կողմնացույցը քո,
աշխարհը կմանկանա հայացքումդ՝
կլինեմ կախարդական իլիկ...

***

Ինձ կմնա մայրամուտը բոլոր անցած փոթորիկներից հետո:
Կյանքի պտտահողմում կկորչեն տառապանքները,

Կչորանան մորմոքների մացառուտները,

Արևը միշտ կախաղանված կլինի երկնքին,

Մարդիկ, ովքեր ցերեկը գիշերեցին իմ սև մաշկին`

Կարտասվեն վերջին աշունը փեշին սպիտակ ծովահարսների,

Ես` կմնամ գաղտնի երգը, վերջին սերը բորբ մայրամուտի,

Որովհետև ես Աստծո զայրույթից ծնված կինն եմ`

հրկիզված երկնքից երկիր ընկած մոխրի մի փոշեհատիկը,

Ամենասև բիծը անհնարինորեն սպիտակ խղճին՝ 

Ձանձրալիորեն հնարավոր աշխարհի:

***

Ալժի՛ր, քաղաք իմ սևահուշ,
Ամեն ընկած զինվորդ
վերմակ է հողի համար,
ամեն աստղիդ մեջ՝
թշնամուդ ներած 
մանուկների ծիծաղը,
որ հրեշտակներ դարձան...

***

Տարիները սարդոստայն են հյուսել դեմքիս,
տարիները մշուշել են հայացքս՝ հետ նայող:
Ոչ մի թփի տակ ես չեմ փնտրում քեզ,
ոչ մի ծառի տակ չեմ հյուսում պսակ:
Ինձ միշտ թվում է՝ ձմռան մի գիշեր
դու կգաս իմ տուն,
ինձ միշտ թվում է ձմռան այդ գիշեր
Աստված կների չլինելս քեզ...

Թարգմանությունը՝  Մարգարետ Ասլանյանի