Գիյոմ Ապոլիներ."Բլուրներ"

Գիյոմ Ապոլիներ (1880-1918)

Միրաբոյի կամուրջը

Միրաբոյի հին կամուրջի տակով հոսում է Սենան
Եվ սերերը մեր։
Արդյոք պե՞տք է, որ հիշեմ անպայման՝
Միշտ տառապանքից հետո էր ժպտում պահը խնդության։

Թող գա գիշեր։ Հնչի ժամ։
Օրերն անցնեն։ Ես դեռ կա՛մ։

Ձեռքեր ձեռքերում մնանք դեմ դիմաց,
Մինչ մեր թեւերի
Կամուրջի տակով թող հոսի կամաց
Հավիտենական նայվածքների լուռ ալիքը հոգնած։

Թող գա գիշեր։ Հնչի ժամ։
Օրերն անցնեն։ Ես դեռ կա՛մ։

Սերն է հոսում, ինչպես այս ջուրը անկանգ,
Սերն է հոսում։
Ինչքա՜ն դանդաղ են օր ու կյանք,
Եվ հույսն ինչքա՜ն է մոլեկան։

Թող գա գիշեր։ Հնչի ժամ։
Օրերն անցնեն։ Ես դեռ կա՛մ։

Անցնում են օրեր, շաբաթներ այնքան,
Սակայն ո՛չ նրանք,
Ո՛չ էլ սերերը վերստին կգան…
Միրաբոյի հին կամուրջի տակով հոսում է Սենան։

Թող գա գիշեր։ Հնչի ժամ։
Օրերն անցնեն։ Ես դեռ կա՛մ։

Աշնանածաղիկներ

Թեեւ թունոտ, բայց չքնաղ է մարդը աշնան,
Ուր կովերն են, արածելով,
Թունավորվում ամեն վայրկյան։
Եղրեւանու գույնով աշնան ծաղիկն է հեզ
Փթթում այնտեղ։ Քո աչքերը այդ ծաղկի պես
Եվ այս աշնան նման լուրթ են ու կապտավուն,
Եվ աչքերիդ համար կյանքս է ամեն վայրկյան թունավորվում։

Մանուկները, շրթնահարմոն նվազելով,
Դպրոցից են վերադառնում մեծ աղմուկով
Եվ պոկոտում են ծաղիկը մարգագետնի։
Նա կիսաբաց քո կոպերի գույնը ունի,
Որոնք դողում, սրսփում են, ինչպես ծաղիկն հողմերի մեջ։

Նախրապանը ահավասիկ երգում է մեղմ,
Մինչ ծանրաքայլ ու մի երկա՜ր բառաչյունով
Կովերն ընդմիշտ լքում են այդ մարգը թունոտ։

Աննի

Ծովեզերքին Տեխասի՝
Գալվեստոնի եւ Մոբիլի միջեւ կա
Մի վարդալից մեծ պարտեզ,
Ուր մի հովոց է հառնւմ
Հսկայական վարդի պես։

Այդ պարտեզում տեւաբար
Մի մենակ կին է շրջում։
Եվ երբ բարձր թմբիների ծառուղով
Ես անցնում եմ անրջուն՝
Մենք լուռ նայում ենք իրար։

Եվ քանի որ մենոնիտ է այդ պարտեզի տիրուհին,
Անկոճակ են վարդի թփերն ու հագուստները նրա։
Երկու հատ էլ ի՛մ բաճկոնից կոկվել ընկել է ահա…
Այդ կինն ու ես հետեւում ենք գրեթե նույն աղանդին:

***

Հիվանդ աշուն

Աշո՛ւն հիվանդ ու պաշտելի,
Դու կմեռնես, երբ որ դալար վարդենիքում հողմը սուլի,
Երբ որ ձյունը սարսռա
Մրգաստանի վրա։

Իմ խե՛ղճ աշուն,
Մեռիր հասուն պտուղների եւ ձյուների
Ճերմակության ու փառքի մեջ։
Երկնքի մութ խորքում
Ճուռակներ են ճախրում ահա թեւատարած,
Հառած իրենց աչքերը վար,
Ուր կան թզուկ, կանաչահեր ջրահարսեր,
Որ երբեք չեն սիրած։

Պուրակի մեջ հեռու
Գոչեց մի եղջերու։

Օ, ինչքա՜ն եմ, աշուն, սիրում ձայներդ հին,
Իրենք իրենց ընկնող մրգերը քո խոշոր,
Թավուտներն ու քամին, որ թերթ առ թերթ հողին
Արտասվում են իրենց արցունքները բոլոր։

Տերեւներն են
Տրորում։
Մի գնացք է
Սուրում։
Կյանքն է
Հոսում։

***

Թափոր

Լեոն Բելբիին

Հանգի՛ստ թռչուն, օ՜, դու, ետ֊ետ թեւող թռչուն,
Որ քո բույնն ես հյուսում օդում՝
Այնտեղ, ուր մեր երկրագունդն է փայլում արդեն,
Իջեցրու քո երկրորդ կոպը՝ շլացնում է երկիրը քեզ,
Երբ քո գլուխն ես բարձրացնում։

Թեպետեւ մոտ, սակայն ես էլ մութ եմ, աղոտ՝
Մառախուղը լապտերներն է մարում մեկեն․
Հանկարծ մի ձեռք է հայտնվում աչքերիս դեմ
Կամ մի կամար՝ իմ եւ ամե՛ն լույսի միջեւ,
Ու հեռանում եմ ես ահա շուքերի մեջ,
Լուսավորված ճաճանչներով իմ սեփական
Եվ շարք առ շարք փայլող բազում ինձ սիրելի աչքերի վառ
աստղալույսով։

Հանգի՛ստ թռչուն, օ՜, դու, ետ֊ետ թեւող թռչուն,
Որ քո բույնն ես հյուսում օդում՝
Այնտեղ, ուր իմ հիշողությունն է պսպղում,
Իջեցրու քո երկրորդ կոպը՝
Ո՛չ արեւը, ո՛չ երկիրն է շլացնում քեզ,
Այլ այն հուրը զարմանալի, որ սաստկանում է հարաժամ
Եվ որ մի օր կվերածվի միակ լույսի։

Մի օր,
Մի օր, սպասելով ես ինձ, մի օր
Ասում էի․ Գիյո՛մ, ժամն է, պետք է դու գաս,
Որ, վերջապես, ես հասկանամ, թե ով ես դու,
Դու, որ գիտես ուրիշներին։

Գիտե՜մ նրանց․ հինգ, թերեւս եւ ավելի զգայարան պատմել են ինձ նրանց մասին։
Բավական է, որ ոտքերը տեսնեմ նրանց, եւ ամբոխներ ես կարարեմ,
Տեսնեմ նրանց մեկ հատիկ մազն ու քայլերը խուճապահար,
Տեսնեմ լեզուն, եթե բժիշկ ձեւանալ է սիրտս ուզում,
Մանուկներին, եթե ուզեմ մարգարեի փոխվել հանկարծ,
Տեսնեմ նրանց լաստն ու նավը եւ գրիչը իմ գրչեղբոր,
Կույրերի փողն ու համրերի ափերը բաց
Կամ (բառերի գործածության եւ ո՛չ նրանց գեղագրության համար անշուշտ)։

Մի հատ նամակ, գրված ձեռքով նրանց, որոնք
Քսանամյան չեն այլեւս։
Բավական է շնչեմ միայն բույրը նրանց տաճարների,
Հոտը նրանց քաղաքներով հոսող գետի
Եվ բուրմունքը ծաղիկների, որ փթթում են այգիների մեջ հանրային։
Օ՜, Կոռնելի Ագրիպա^[21], ինձ բավական էր հոտը փոքրիկ մի շնիկի,
Որ ճշգրիտ պատկերի ես քո Քյոլնի փողոցներով անցնող ամեն քաղաքացու։

Եվ մոգերին, եւ ուրսուլյան կույսերի շարքն երկարաձիգ,
Որոնցով դու ստապատիր կարծիք էիր կազմում բոլոր կանանց մասին։

Բավական է առնեմ միայն համը դափնու,
Որ ես սիրեմ կամ այպանեմ,
Բավական է թեթեւ հպվեմ հագուստներին
Եվ կորոշեմ, թե ինչքան է մսկոտ ու թույլ տերը նրանց։
Օ՜ մարդիկ, որ ծանոթ են ինձ…
Բավական է ոտնաձայնը լսեմ նրանց
Եվ ցույց կտամ ուղղությունը նրանց ճամփի․
Բավական է տեսնեմ ոմանց
Եվ ես արդեն կհանդգնեմ հարություն տալ ուրիշներին։

Մի օր, ես ինձ սպասելով,
Ասում էի․ Գիյո՛մ, ժամն է, պետք է դու գաս։

Եվ նրանք, ում սիրում եմ ես, առաջանում էին երթով քնարական,
Բայց նրանց մեջ ես չկայի՜…
Սիզապատված հսկաները մտնում էին քաղաքն իրենց ստորջրյա,
Ուր, կղզու պես, աշտարակներ ծփում էին ծովի վրա։
Եվ այդ ծովը, իր ընդերքի պայծառությամբ երակներիս մեջ հոսելով։
Բաբախեցնում էր իմ սիրտը իր արյունով։
Հետո երկրում հազարավոր ճերմակ ցեղեր հայտնվեցին,
Ուր ամեն մարդ մատղաշ մի վարդ ուներ ձեռքին,
Եվ այն լեզուն, որ ստեղծում էին նրանք ճամփի վրա,
Սովորեցի ես նրանցից եւ խոսում եմ մինչեւ հիմա։

Անվերջ անցնող թափորի մեջ ես իմ մարմինն էի փնտրում։
Նա, ով հանկարծ աշխարհ գալով, իր մեջ ամբողջ ինձ չէր կրում
Անտարակույս իմ էության մի մասնիկն էր տանում իր հետ։
Քիչ֊քիչ նրանք ինձ կանգնեցրին աշտարակի պես հոյակերտ։
Խմբվում էին ժողովուրդներ․ ահա ե՛ս էլ հայտնվեցի,
Թրծված բոլոր մարմիններից ու մարդկային բան ու գործից։

Օ՜ արդարեւ, մեռած դարե՛ր։ Աստվածնե՛ր, որ ինձ կերտեցիք,
Ապրում եմ ես եւ ձեզ նման անկայուն եմ ու վաղանցիկ։
Եվ շուռ տալով իմ աչքերը ապագայից դատարկ ու խեղճ,
Ողջ անցյալի վեհությունն եմ տեսնում ի՛մ իսկ էության մեջ։

Մեռած է այն, ինչ֊որ դեռ չի ծնված կյանքում։
Ճառագայթուն անցյալի դեմ վաղվա օրը շատ է դժգույն։
Վաղն ան֊եւ է նաեւ այն վեհ ուժի դիմաց,
Որ ամբողջն է, ճիգն է, արդյունքն է փառապանծ։

***

Հրաժեշտ

Ես պոկեցի ցախի մի շիվ։
Հիշի՛ր, մեռավ աշունն իսպառ։
Երկրում էլ չենք տեսնի իրար։
Հուշերի բույր, ցախի մի շիվ,
Եվ սպասում եմ քեզ, հիշի՜ր…

***

Գնչուհին

Գնչուհին գիտեր, գիտե՛ր նախապես
Մեր կյանքը՝ պատված գիշերվա մութով։
Նրան հրաժեշտ տվինք, եւ հետո
Նոր արահետով եկավ հույսը մեզ։

Ու ծանր սերը, մեր կամքին հլու՝
Արջի պես պարեց թաթերին կանգնած․
Կապույտ թռչունը անփետուր մնաց,
Եվ մուրացիկներ չեկան օրհնելու։

Գիտենք, թե մենք մեզ մատնում ենք մահին,
Բայց երբ ձեռք֊ձեռքի քայլում ենք քեզ հետ,
Սիրո հույսը մեզ հիշեցնում է մերթ
Այն, ինչ գուշակեց ներհուն գնչուհին։

Աշուն

Մշուշում քայլում են մի ծուռթաթ շինական
Եվ մի եզ, համրորեն, մշուշի մեջ աշնան,
Որ խեղճ ու ամոթխած գյուղակներն է ծածկում։

Քայլելով, շինականը սիրո ու դրժման
Մի երգ է մրմնջում, եւ այդ երգը մեկուն
Մի սրտի, մատանու պատմությունն է ոգում։

Ա՜խ, աշո՛ւն իմ, աշո՛ւն, բերիր մահը գարնան։
Մշուշում քայլում են երկու գորշ ուրվական։

***

«Քարայր» խրամատում

Ես նետվում եմ քեզ ընդառաջ եւ, թվում է, դու էլ նետվում ես իմ դեմ։
Բարկ հրի պես մի ուժ մեզնից մեկնելով, ձուլում է մեզ իրար հետ,
Բայց հետո, ի՜նչ հակասություն, անկարող ենք անգամ տեսնել մենք իրար։
Կավե որմերն են իմ դիմաց թափթփվու։
Կան ելուստներ,
Կան բահերի երկար հետքեր, հետքեր ողորկ, որ, թվում է, բնաճարպում են բացված,
Իսկ անկյուններն ելուստների պոկոտված են իմ ջոկատի տղաների շփումից…

Այս երեկո այնքան խորունկ մի անդունդ կա իմ հոգում,
Որ կարծես թե այնտեղ ինչ֊որ էակներ են ընկնում, ընկնում շարունակ
Առանց նրա մութ հատակը գտնելու։
Եվ կառչելիք ոչինչ չկա այդ վիհում։
Նրանք, ովքեր գահավիժում եւ ապրում են դեռ այնտեղ,
Տխեղծ ու բութ էակներ են, որ չգիտեմ, թե որտեղից հասնելով,
Ցավեցնում են իմ հոգին։
Ինձ թվում է, թե հասնում են նրանք կյանքից, գալիքի մեջ, բիրտ գալիքի մեջ պարուրված մի այնպիսի կյանքից, որ դեռ չի հղկված, չի խնամված կամ չի դարձած մարդկային։

Իմ հոգու այս անտակ վիհում մի կարոտ կա՝ կարոտ շողի, արեւի…
Սակայն միայն այսօր եմ ես այսպես զգում, այսօ՛ր, լոկ ա՛յս երեկո։

Ի՜նչ բախտ, ի՜նչ բախտ, որ միայն ա՛յս երեկո։
Ուրիշ օրեր կառչում եմ քեզ,
Ուրիշ օրեր վանում եմ՝ ես մենակության ու սոսկումի հաճախանքները բոլոր,
Իմ մտքի մեջ կանչելով քո գեղեցկությունը ամբողջ,
Որպեսզի վեր, խռովահույզ աշխարհից վեր բռնեմ այն։
Սակայն հետո այս բոլորը թվում է զուր ու անմիտ…
Իմ մեջ ո՛չ մի զգայարան գեղեցկությանըդ խորհուրդը չգիտե,
Բառերով իսկ չեմ ընբռնել երբեք այն։
Գեղեցկության իմ ձգտո՞ւմն էլ ապարդյուն է արդարեւ։
Սե՛ր իմ, կա՞ս դու, կա՞ս կյանքում,
Թե՞ ե՛ս եմ քո գոյությանը մարմին տվել ակամա,
Որպեսզի իմ մենակությունը լցնեմ։
Դիցուհի չե՞ս դու արդյոք,
Նման նրանց, ում հույները ստեղծեցին, որ գեթ նվազ ձանձրանան։
Բայց ես պաշտում եմ քեզ, չքնա՜ղ դիցուհիս,
Եթե նույնիսկ դու իմ ցնորքն ես իրոք։

***

Կա

Կա մի նավ, որ իմ սիրած աղջկան տարավ հեռուներ,
Կան երկնքի մեջ վեց երկարավուն օդապարիկներ, որ պիտի թրթուր թվան գիշերում ու ծնեն աստղեր,
Կա մի թշնամի սուզանավ, որ իմ սիրո դեպ խորունկ ոխով է լցված,
Կան իմ շուրջ փոքրիկ, բյուր եղեւնիներ, որոնք արկերի պայթյուններից են ջարդոտվել ամբողջ,
Կա մի հետեւակ, որ կուրացել է հեղձուցիչ գազից,
Կան ոչնչացած խրամատները Քյոլնի, Նիցշեի, անգամ Գյոթեի,
Կա տառապագին իմ անձկությունը, երբ մի նամակ է ուշանում սակավ,
Կան իմ սիրածից բազում նկարներ ծոցատետրիս մեջ,
Կան մռայլադեմ ռազմագերիներ, որ քայլում են լուռ,
Կա մի մարտկոց, որի անձնակազմն իրար է անցել հրանոթի շուրջ,
Կա զինվորական նամակաբերը, որ քառասմբակ վարգում է ճամփին,
Կա, ըստ լսածիս, հորիզոնի պես անտեսանելի դարձած մի լրտես, որ թափառում է մեր այս կողմերում, անարժանաբար, միաձուլվելով հորիզոնի հետ,
Կա շուշանի պես բարձր ու ցցուն կուրծքը իմ սիրո,
Կա մի կապիտան, որ անձկությամբ է սպասում հիմա, թե Ատլանտյանից ռադիոհեռագիրն ի՞նչ կհաղորդի,
Կա դագաղների համար մութի մեջ տախտակ սղոցող մի քանի զինվոր,
Կան Մեքսիկայում արնոտ Հիսուսից եգիպտացորեն պաղատող կանայք,
Կա Գոլֆստրիմը, որ այնքա՜ն տաք է, այնքա՜ն արգավանդ,
Կա հինգ կիլոմետր այստեղից հեռու մի գերեզմանոց, որ խաչերով է ծայրեծայր լեցուն,
Կան ամենուրեք խաչեր ու խաչեր,
Կան մրգեր՝ վայրի կակտենիների վրա Ալժիրի,
Կան երկար երկար ու նուրբ ձեռքերն իմ սիրո,
Կա մի կաղամար, որ պարկուճից եմ պատրաստել, սակայն չթույլատրեցին, որ տուն ուղարկեմ,
Կա իմ թամբը, որ պիտի թրջվի անձրեւների տակ,
Կան գետեր, որոնք իրենց հունն ի վեր չեն հոսում կրկին,
Կա սերը, որ ինձ քնքշորեն գերում ու կանչում է տուն,
Կար մի գերի բոշ, որ գնդացիր էր կրում կռնակին,
Կան տղամարդիկ աշխարհի վրա, որ պատերազմում երբեք չեն եղել,
Կան Եվրոպայի գյուղերն ապշությամբ դիտող հնդիկներ,
Որոնք տխրորեն խորհում են բոլոր այն մարդկանց մասին, ում գուցե կյանքում չեն տեսնի կրկին,
Քանզի այս վերջին պատերազմի հետ անտես դառնալու արվեստը սաստիկ առաջադիմեց։