Նարեկ Կիրակոսյան. բանաստեղծություններ

Նարեկ Կիրակոսյան (1987)

Արցունքների փշրվող արձագանքը

Հորիզոնը դեղին փաթիլներ է մաղում
արթնացող մենության ափերի մեջ,
ու մերկությունը շոշափում է շաղոտ շուրթերը
հեռացող գիշերային համբույրների,
որ անարցունք հոսում են դեպի ավազե հավերժությունը:
Հուռութքի պես կապույտ բիբերը
կաթիլվում են աղոտ մթնշաղի ցավից,
շատրվանի նման ցած են թափվում՝
հպվելով Լուսնածոր Զառանցանքի
քրտնած կոնքերին:
Ուզում եմ խեղդել քեզ…
և սառած կնճիռներիդ մեջ
պեղել մոխրացող կարոտի գաղտնագիրը:
Դու անհետացար,
ու առավոտը կարմիր հետքեր գծեց
դատարկության ալրոտ պատերի վրա՝
զոդելով տխրությունը ակնախորշերիս:
Կկանչեմ քեզ,
կշշնջամ անունդ աստղակաթիլ երազներիս մեջ,
կշնչեմ ճերմակ Տեսիլքդ,
կաղոթեմ,
որ ոսկեփոշով օծված
լուսաբացի ժամին
տեղացող անձրևը խնկարկի քո Հարության Ծեսը:
Քանդիր կապանքները,
արձակիր բազուկներս,
անջատիր լույսը,
լցրու հոգուս տարողությունը
քո մետաքսե ներկայությամբ,
և կաթնագույն շամանդաղի միջից հառնող
ուրվականի նման սահիր քնիս մեջ,
որ աստղերը մահվան փոշեթաթախ տերևներ շաղ տան
բաժանման մարմարե սալահատակներին,
ու գիշերը ժայռանա քունքերիս՝
խլացնելով անհետացող ոտնաձայները:
…Լարվածությունից մտքերը դաշույնի պես
խրվում են թիկունքիս:
Ստվերի վրայից վերցնում եմ ձեռքս,
դանդաղ դնում ճակատիս
ու զգում ճառագող թարմությունը,
որ թիթեղաձայն հնչյուններով
ճանկռում է ականջներս…
Գետնին թափված
օրագրերի խամրած թերթերի վրա
դաջվել է թանաքոտ թախիծը,
ուր լքված ժամանակը
ձուլվում է մորմոքող մթությանը:
Լուսինը հեշտասարսուռ ապակու մակերեսին
Ճոճում է ծովի լռությունը,
և մատներս օդում խազագրելով անվանդ ալիքվող էներգիան՝
մխրճվում են ջղերիդ մեջ:

Դու գնացել ես,
ու խոնավ անկողինը դեռ հիշում է
քո թափանցիկ բույրը,
փոթորկող խենթությունը,
և այգաբացին խաչված հրեշտակները
նոտագրում են ընկնող
արցունքների փշրվող արձագանքը:

***

Գիշերային ռապսոդիա

Մարիա,

թող որ ամեն գիշեր

հրեշտակի նման

տաք փաթիլներ իջնեն

մթնշաղի ճերմակ թարթիչներին,

և բյուրեղյա լույսից արտացոլված

աշնան ֆոսֆորափայլ արցունքների միջով

քո անունը օծված եթերային փոշուց

կիսամութի ոսկե քնքշության պես սուզվի

կապտականաչ ծովի երազների վրա:

Լսիր,

Մարիա,

խոնավ երեկոն սահում է դանդաղ երակներիս մեջ

ու շշնջում է վերջալույսների մարող մեղեդին:

Արծաթեկաթ լուսնից թերթիկներ են թափվում՝

ակոսելով ուրվագիծը ճաքած հայելիների:

Մարիա,

կաթնագույն ստվերները տխրություն են մաղում

պատերին սերտաճած դատարկության վրա:

Օրացույցից պոկվող ապակե տեսիլքները

սինթեզում են մենության մեջ թաղված

մառախուղի անձրևոտ զառանցանքը:

Հիմա մահը հանդարտ

բժշկուհու նման

իր մատներն է հպում աղակալած մաշկիս…

Մարիա,

բառերը դողում են միայնության մեջ,

տխրություն է հոսում քամուց գիշերային…

ու պեղում եմ մութը գունատ

իմ բիբերի մետաղով…

և աղմուկը սեպագրում է

փշաքաղված ակորդները թղթե մղձավանջի:

Մարիա,

լուսաթաթախ աչքերով Մարիա,

գրիչս թարգմանում է քո հայտնության ֆենոմենը:

Մոմե սարդոստայնից

թափանցիկ հնչյուններ են ընկնում

հուշերի կնճռոտ ափերի մեջ,

ու շշուկներն անթաղ դագաղների նման

համրանում են միջանցքների անլույս ծանրությունից:

…Էլեկտրական,

թարթող լապտերները

փոշոտ տերևներ են շաղ տալիս

տրտմության դեղին ալիքների վրա:

Ոչինչ չեմ զգում:

Աչքերով շոշափում եմ պատուհանը լիզող կապույտ գոլորշին:

Ու չասված,

թափանցիկ բառերն արնահոսում են անքնության մեջ:

Դողացող ձեռքերով ուրվականները

խլացնում են ներթափանցող եթերային սիմֆոնիան:

Լուսնոտներ են քայլում անդունդների եզրով…

Շարժումը դադարում է:

…Թող ձյուն տեղա,

Մարիա,

որ փաթիլների շոյանքից պարուրվես

և լսես հանդարտ հալչող հիշողության ձայները,

որից այն կողմ

գոյություն չունեցող ստվերների աշխարհն է…

Թող իջնող լռությունը մագնիսանա,

գիշերը փակի իր երկաթե կոպերը,

ու խզվող թախիծը ձուլվի լույսից գունատված

ապակու թաց ակնախորշերին:

***

Մահերգ

Բորբ մայրամուտ:

Մարխե երկինք:
Առաձգական, հրե անձրև:
Լարված եթեր:
Ճրագարան:
Հորիզոնում մեռնող ԱՐԵՎ:
Ոսկե ցոլանք:
Լուսաժայթքում:
Վերջալույսի պատարագվող հաղորդություն:
Օծված ամպեր:
Դեղին փոշի:
Սառած լճում բոցվող աստղեր:
Արծաթ լուսին:
Կիսախավար:
Շարականի Շառագունած ելևէջներ:
Մոռացության մշուշաքող:
Աղոթարան:
Մղձավանջի վերջին տեսիլք:
Դամբանական:
Կարմիր շղարշ:
Խավարում է ու խենթություն:
Մահվան նոր ծես ծծմբաբույր արեգակի:
Խնկված պատկեր:
Ոսկե դագաղ:
Թանաքագույն ծփանքներում օվկիանոսի: