Ելենա Շվարց. Խոստովանություն

Ելենա Շվարց (1948-2010 Սանկտ - Պետերբուրգ)

Ես նետեցի սիրտս մամռոտ ջրերի մեջ Նևայի
և ճանկռեցի արյունոտ աչքերը Պետերբուրգի,
երբ դու հեռացար:
Հոգեբուժարանում կտրեցին եղունգներս,
մազերիս մեջ մնաց հիշողությունը քո մասին,
պատերին բորբոսնեց սերը:
Սկզբում ես ամեն օր վիժում էի ցավը
և սգում քո կորուստն իմ մեջ,
գիշերները ճչում էի սուր հոտից ակացիաների՝
սերտաճած ճյուղին վերհուշի,
և աղերսում ձկան հայացքով պահակներին
մի օր պատահական բաց թողնել երկաթե դուռը,
մի օր պատահական քնած մնալ...
Հետո, երբ ցմահ լռել սովորեցի,
երբ կարծրացած ցավը աչքերիս շրջանակում
պատուհան դարձավ,
երբ հեղեղների ամիս սկսվեց Պետերբուրգում,
որ կույր էր՝
ասացին՝ առողջացել է: Բաց թողնել: Հաջո՛րդը:
Ելքի մոտ բախվեցի  աղաղակող հայացքին դալուկ աղջկա
ու մտածեցի՝ փրկված է:
Անծանոթ քաղաքում ինձ թողեցին մենակ 
ու գնացին փրկելու մյուս ավելորդներին:
Մամառոտ ջրերից մի մեծ գետի
հնագետները տանում էին ժանգի մի կտոր.
- Ի՞նչ է սա,-հարցրեցի ես՝ 
բիբերի տեղակ դատարկ խոռոչներով 
ալեհեր մարդուն՝
դիմագծերով ոչ զտարյուն հռոմեացու,
- Տարիներ առաջ առեղծվածային պայմաններում սպանված
տղամարդու դի է, որ սիրտ էր...
Մատներս շոշափեցին կուրծքս:
Նորից հիշեցի դեմքն այն աղջկա,
ով փրկված էր, 
որովհետև ցավում էր դեռ...


Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի