Խանում Ավանյան. Ժամանակի ալբոմ

Խանում Ավանյան ( 1991 Թբիլիսի, Վրաստան)

նկար 1

Լիակուրծք աղջիկը

համբուրում էր չորացած ծառերի

ուրվականը.

լուսանկարում չորացած ընտանիքն էր

պատերազմից հետո:

նկար 2

Վանից փախել էր տատս,

նա իր հայացքում ծամել էր

ժամանակ ասվածը:

նկար 3

Փաթիլվող ձյունը մոգական

լռություն էր փռել

գերեզմանոցում,

նա եկել էր հետ զրուցելու:

Լռությունը ճչում էր...

նկար 4

Լուսաբացին անիծել էին մթի սև գնդիկները:
լուսաբացի լույսին աղոթանքն է:

***

Աստված ողողեց արար աշխարհը

թթանձրևով,

մանանատիպ մարգարիտները

վիրակապեցին խոցված երկնքի սիրտը:

***

Ծերացող արևը

Կնճռոտվել է դեմքդ կի'ն,

ամպային քողդ հանել ես,

այլևս հարս չես:

Կնճռոտվել է սիրտդ կի'ն,

արծաթապատ սերեր չես հագնում:

Մի օր կարթնանանք ծերացած

Արև-կին ,

մեր մոր օրորոցայինը

հարյուր տարվա պատմություն

կունենա:

***

Օ՜ Մարիա Ցվետաևա

Ռիլկեի և Մարգարետ Ասլանյանի

բանաստեղծությունները

լցրել եմ պարկի մեջ '

հատ-հատ, բառ առ բառ ,

նրանք քեզ են ուղղված:

Մարիա՜ գիտե՞ս կարմիր հոկտեմբերին

քա՜նի Աստված է քո գույներով ներկվել:

***

Մի օր կալեկոծվես,

ափերիցդ դուրս կգաս,

կասես' Սև ծովն եմ հիշաչար,

ինչ -որ մի տեղ, ինչ -որ մի ափում

փաթեթովորված են արցունքներդ:

Իմ թախծախեղդ Սև ծով,

երբ գիշերահավասարին ափերիդ

փրփուրը կծածկի մարմինս՝

կվիժի դառնաջուր:

Նորից օր կիջնի մեր միջև՝

սառն ու արցունքաբեր:

***
Մի քանի տարի էր 

ընկերոջս չէի տեսել:

Ձեռքերս պարզեցի դեպի վերև,

գրկախառնվեցինք՝ ես ու ինքը:

Հիշում ես՝ ծիծաղում էինք ,

երբ անձրևը սիրահարվեց,

ծնվեց ծիածանը,

հիմա նա է մեզ վրա բերանը բացել...

***

Մեր հանդիման օրը

ես կանաչ զգեստ կհագնեմ,

ծառերի հետ չշփոթես՝

քեզ համար եմ ծաղկելու:

***

Երկու օր է ուզում է

անձրև տեղալ աչքերիցս ,

բայց անտեղի է հոսելու.

ծառերը վաղուց են ծաղկել:

***

Երբ բաց էի թողնում թռչուներին՝

դու եկար, 

վերջին թռչունի ոտքից 

թել կապեցիր,

նրա փոխարեն թռար: