Մարգարետ Ասլանյան (1990 Երևան)
Գնում եմ:
Չգաս:
Չկանչես:
Ինչ տվել եմ՝
մի վերադարձրու:
Ինչ չեմ տվել՝
քեզ պետք չէր:
Աշխարհում
մի օր
ավարտվում են
հեքիաթները
ու ոսկե ձկնիկները
մեռնում են
դառը
արտասուքներից
ծովի,
ու վերքերը աղ են դառնում,
ու ափ են շպրտվում երազանքները,
թպրտում են մի քանի վայրկյան,
շնչահեղձ են լինում ավազներին դեղին:
Չկանչես:
Չգաս:
Գնում եմ:
Ինչ տվել ես՝
վերադարձրել եմ:
ինչ չես տվել՝
պետք էր ինձ:
Աշխարհը
մի օր
դառնում է
կոկորդում մեռնող
սև կարապների
համբարձվող երամ,
ու հոգեվարքում են կիրակիները,
ու բորբոսնում են հավատները
փլվող պատերին սպասումի,
ցավը դառնում է քար,
որ շպրտում ես
ապակիներին երկնքի
և երբեք չես լսում
լռության լացն Աստծո,
և սովորում ես լինել արժանի...
Комментариев нет:
Отправить комментарий