Սեմ Կիո Ցզի. "Սենդային իջած տխուր կարոտներ" գրքից

Սեմ Կիո Ցզի
" Սենդային իջած տխուր կարոտներ" գրքից

Վերադարձի'ր, Ամալի:
Գարնան արևը, տե'ս, արտասվում է
ծառերի շուքին:
Ես ծերացել եմ բոլոր հեռացած գնացքների հետ,
ես քեզ սպասել եմ` դեռ չեկած մահվան
շիրմաքարի մոտ:
Մեղքս մոլորակ էր, դու` իմ ներումը
տրված երկնքից,
Վերադարձիր, վերադարձիր Ամալի:

Երկու աշուն է, 
ինչ անձրևում է Սենդայի վրա, 
ու դու չես գալիս:
Տարին անցնում է լարումների մեջ
լսողության,
կեսգիշերային զառանցանքներում
անունդ տալիս,
թախիծների տակ սակուրաների,
տարին անցնում է`
անքեզության մեջ թափուր աշխարհի:

Վերադարձի'ր, Ամալի:
Ես կառուցել եմ դեղին մոլորակ
ու երեկ տնկել եմ ծաղիկն արևի
անսահման դաշտում առատ երկնքի,
ես քեզ սպասում եմ ահով հավատի
բոլոր տուն դարձող հին գնացքներից,
ուսապարկիս մեջ քեզ համար պահված
մի քաղցր սալոր և մաշված ծալքում
սիրտս բարուրված.
ահա այսպես եմ քեզ սիրել մի օր,
և դու եղել ես դրախտից քշված
ամենասուրբն իմ...

***

Քաղաքների վրա, քաղաքների սրտին,
քաղաքների ծոցում
ապրում են աստղաթափված անուրջներս քո մասին`
մտազբաղության մեջ օրվա,
հոգնամած դեմքերին անցորդների,
կամուրջներին, որ մտապահել են ոտնաձայներդ,
գիշերներում, ուր քամուց ճռռում է
իմ հոգու դուռը
և ցուրտը սողոսկում է ոսկորներիս մեջ,
ամենուր, ամենուր դու կաս, Ամալի'...

Ես արդեն խեղդվում եմ անօդության մեջ
այս մեծ քաղաքի 
ու երազում եմ նորից հետ դառնալ
իմ ճերմակասիրտ գյուղակը փոքրիկ,
որտեղ բալենու ծաղկած թերթերում
տեսա քո արցունքը, որ լուռ ջրում էր
ծարաված հողը երաշտից հետո.
ամեն ինչ որքան սուտ է, Ամալի',
երբ հոգին չունի այլևս կամուրջ...

Քաղաքների հոգում, քաղաքների տանիքներին, 
քաղաքների առասպելներում
ապրում են տխուր իմ սպասումները,
եղանակները հաջորդում են իրար,
գետերում խայտում են արծաթ ձկները,
նորից գարուն է, Ամալի', 
նորից իմ սիրտը ճռռացող դուռ է...

***

Ներիր, Ամալի',
կյանքն այլևս ցնորք չէ:
Որդիս մեծանում է աքլորականչով
ամեն լուսայգի,
ես կամաց հաշտվում եմ 
կնոջս կանոնավոր շնչառությանը
և տեղավորում եմ ծաղկամանում`
ոչ մի անգամ քեզ չնվիրած ծաղիկները,
ծանրացած գլուխս հենում եմ նրա խաղաղ ուսին`
չկարողանալով գրկել անվրդով սիրտը,
որ պարտականության աղյուսով կառուցված տունն է իմ,
ուր ես միշտ դռան հակառակ կողմում եմ,
որովհետև աշխարհում ոչ մի դուռ քեզանից հետո
չունի ՆԵՐՍ, Ամալի':

Ես ծերացել եմ մի քիչ, կամ էլ շատ:
Սենդայի տոնին որդուս հետ 
շուքով պատրաստում էինք թռչող վիշապներ.
ես կարոտեցի իմ մեջ լուռ ապրող
վայրի թռչունին, 
ով խելագարվեց` հավերժ արգելված քո երկինքներում,
ում ազատեցիր ձանձրալի կյանքի
ոսկե վանդակից
ու շղթայեցիր քո անհնազանդ խորին արմատին.
չգիտեմ ինչպե՞ս ներել, Ամալի', կյանքն այս անանուն,
որ քո մատները,նույնիսկ ուշացած`
կենարար հևքով չօղակեցին լուռ` միշտ լքված ձեռքս,
ու քո աչքերում ես եղա գիշեր,
ու իմ աչքերում մնացիր գաղտնիք...

Երեկ լսեցի, թե ինչպես որդիս ասաց իր մորը,
որ որպես նվեր իր տարեդարձին
ուզում է քույրիկ.
մահացու դժվար է չունենալ դուստր 
քո ծով աչքերով
և հայր չլինել այդ ճակատագրում...
Սենդային իջնում են տխուր կարոտներ,
մի քանի ժամից մոխրագույն գնացքը
ընդմիշտ կտանի քեզ այս աշխարհից,
դու ինձ կներես քեզ չընտրած ձեռքս
ու չես մոռանա մի օր քեզանով  ցմահ ազատազրկված սիրտս,
առաջին անգամ կյանքում 
իմ աչքերը կարտասվեն քո թողած հավերժական լռությունը,
առաջին անգամ ես մեկընդմիշտ կորբանամ, Ամալի'...

Թարգմանությունը`   Մարգարետ Ասլանյանի