Ալեխանդրա Պիսարնիկ
(1936-1972 Բուենոս-Այրես,Արգենտինա)
Չդիպչես լռությանս:
Օրը փուշ է իմ կոկորդում,
ժպիտներս` ճայեր:
Այսքան անտարբեր լքում են լքվածները,
այսպես խրոխտ ինքնաոչնչացվում են
մեզանում երբեք չմոռացվողները...
***
Մի սևթաթ կատու
անթարթ նայում է իմ պատուհանին.
թե պիտի դժոխք գնամ`
դու եղիր բանբերս...
***
Ամեն գիշեր ես վերադառնում եմ
շիրմաթմբին ընկած աստղի.
ես ու դու մեռանք երջանիկ մահով`
ուրիշների մեջ իրար չփնտրելու
արվեստի:
***
Եթե մի օր որոշես վերադառնալ` չգաս.
ես կզգամ ինչպես կոշիկը սեղմեց ոտքդ
և մատներդ փայտացան օգոստոսյան տապին:
***
Ձյան փաթիլները հրեշտակներ են,
որ մաղվում են ուսերիդ`
արցունքներով աղոթքներիս...
***
Երբեք մի փակիր այն դուռը,
որի ներսում գտնվող մարդը
քո տունն է...
Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի
Комментариев нет:
Отправить комментарий