Անիզ Կոլց. բանաստեղծություններ

Անիզ Կոլց (1928 Լյուքսեմբուրգ)

Ինձ վրա շպրտված
քարերից
ես կառուցեցի
իմ տան պատերը

***

Բառը մեզ կախում է
ուրիշների հիշողության մեջ
ինչպես չղջիկներ

***

Մազերիս պես

իմ տխրությունը 

շարունակում է աճել

***

Հիշողությունը ծանր է 

ինչպես խորտակվող մի նավ

Ես նավարկել եմ 

աշխարհի բոլոր մասերում

աստվածները մորթում էին ինձ

ես մորթում էի նրանց

Գրելով նրանց բերաններում

նրանց ընդերքում

ես մոռացա պոեզիան-

ես դարձա բանաստեղծ

***

Բառեր կան

որ չես կարող արտասանել

Մերկ կյանքի ձգված տողերի վրա

նրանք բարձրանում են ու իջնում

ինչպես լարախաղացներ

ինչպես լուսնոտներ

որ ընկնում են

երբ նրանց անունն ես տալիս

***

Ամեն մի քարի մեջ

մի տան երազ կա

***

Ես անցնում եմ
դարերի միջով
իմ միջով
մշտանորոգ

Թափառում եմ մենակ
մերժված
ինչպես վայրի գազան
որին դիպել են
մարդիկ

***

Ռընե Կոլցին` ի հիշատակ

Մաշկս զգում է
խոնավ բակեր
լքված դաշտեր

Ես կռանում եմ
աշխարհի եզրին

դու ոչ մի տեղ չկաս

Թարգմանությունը՝ Էդուարդ Թոփչյանի