Հերման Հեսսե

Հերման Հեսսե

(1877-1962 Կալվ,Գերմանիա)

Շիրմաքարի պես 

Դատարկ գիշերից

Ինձ նայում է բարձս.

Ես չեմ մտածել,

Որ այսչա՜փ դառն է

Միայնակ լինել ,

Որ պետք է քնել

Քո վարսերից հեռու...

Ես հիմա պառկած եմ

Իմ լռած տանը`

Մենության մեջ,

Ուր կախված լամպը

Մերկանում և իր ձեռքերն է

Ձգում դեպի ինձ`

Տաք բերանս մեղմորեն

Հպելով ուշաթափ եղած

Քո թույլ շուրթերին...

Ես արթնանում եմ հանկարծ,

Մինչ ցուրտ գիշերը

Շարունակում է 

Տարածվել փարթամ,

Ու լուսափեղկին 

Պայծառ և պարզ է աստղը.

Չկա՜ս միայն դու...

Եվ ու՞ր են հիմա 

Մազերդ բացգույն,

Քաղցր շուրթերդ 

Որտեղ են արդյո՞ք .

Թույն կա' իմ գինում, 

Եվ շա՜տ է կիրքը 

Խմածս ցավում.

Երբեք չէի մտածել,

Որ այսքա՜ն դառն է 

Լինել միայնակ... 

Առանց քեզ լինել...

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի