Ալֆոնսինա Սթորնի

Ալֆոնսինա Սթորնի

(1892-1938, Արգենտինա)

Եթե կարող ես` խեղդիր ճիչը ճայերի,

որ լցվում է իմ մեջ իբրև արյուն`

դանդաղորեն ճաքճքող խոցի,

որ արթնացնում է 

հիշողությանս վերմակի տակ ննջող

սուր աշնանախտը

և ես դարձյալ սկսում եմ 

տառապել կանոնավոր,

որովհետև բուժվելով քեզնից` 

ես վարակվեցի` 

աշխարհն այլևս անպիտան տեսնելու 

անբուժելի հիվանդությամբ...

***

Ծովափ

Դեղին գլխարկով ծերուկը

Մահացավ կանգնած`

Հենելով թիկունքը

Քարե վանդակներին:

Իմ շորը թրջած

Կանաչ ալիքները

Հոգեհանգստի երգ են մրմնջում նրան`

Փարվելով ափին ներդաշնակորեն:

Հորիզոնի հեռավոր գիծը

Որքան էլ ձգես, մեկ է, իզուր է,

Իսկ վերևում` գլխիցս բարձր,

Սեր արձակող ճիչերն են ճայերի:

Այսպես, հիրավի, դա ճիշտ է.

Կենդանիները դեռ սիրում են.

Թևերը նրանց,

Թաթերը,

Սմբակները

Իրար դեռ սիրում են...

Այսօր ճաշարանում 

Ես լսեցի, թե ինչպես

Ոսկեհեր պատանին

Խզված ձայնով թավջութակի

Հարցրեց. « Կարո՞ղ եմ ուտել

Այս դեղձը, մայրի'կ » :

Չգիտեմ ինչու,

Բառերից այդ

Կծկվեց սիրտն իմ:

Ես նորից հիշեցի այն մարդուն,

Ով մահացավ կանգնած,

և ճայերին ճախրող,

և հորիզոնը` հեռավոր, փախչող...

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի