Մառլեն Մորիա Բենուտտի

Մառլեն Մորիա Բենուտտի (1995)

Տունը` երակի եզրին

Աշխարհը վառարան է,

երազանքները` փայտ:

Դեմքս, որ թաղվել է կնճիռների ձյուներում,

աչքերս, որ գալիք անկումներիդ փոսերն էին,

ձեռքերս, որ գրկում էին սառը դողով,

ուռիների տակ խեղդած լացս`

պռունկին անտառի,

կարոտի քամին մատներիս ծայրին`

ամենը մի օր քո տունն էր`

երակի եզրին.

երբ շամբուտներում դու ինձ սպանեցիր`

ղողանջից հետո վերջին զանգերի,

կտրվեց երակն ու... Տունը փուլ եկավ.

մարդիկ մոռացան ինձ

եռուզեռում կյանքի,

մայրս երջանկացավ`

տեղափոխվելով Փարիզ,

դու բացահայտեցիր բարձրությունը

երկարաոտք կանանց աշտարակներից

վայր նետվելով

ուռիների տակ իմ ոսկորները

մինչև մահ փնտրեց շունս`

իմ միակ տունը` երակից անդին...

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի