Մուհամմեդ Ջիբ

Մուհամմեդ Ջիբ

Բացվում է այգը, և ահա

Պատկերը` արյունով ներկված,

Հառնում է իմ դեմ:

Բայց ձայնը երգում ու երգում է,

Կարկաչում, թռչում է բլուրներն ի վեր`

Եզերքն աքսորի, թախծի ու վշտի:

Շուրջբոլորը լոկ քամի ու սառույց,

Մահացու մրրիկ: Ձայնում է, սակայն

Երգը հեռավոր, թե հալածանքը

Չի տևի հավետ, որ դաղձը 

Կրկին ծաղիկ պիտի տա,

Պտուղով օծվի թավ արմավենին,

Տառապանքները պիտի ավարտվեն...

Օ~, թախծե սրտով լուսավոր աղջի'կ, 

Արնոտ ձմեռով երգում ես երգը

Ծաղկաշատ գարնան...

*** 

Աստղը, որ երգում է ունկերում տիեզերքի`

Շողալով աղոտ և մահազդու,

Գալիս է փորելու հողը, երբ քնած եմ ես:

Ինչ-որ ժամանակ անարյուն դեմքով

Դալկացած մի Կին`

Կրծքում տարածվող քաղցկեղի նման,

Գունատ նստած էր դարպասների մոտ

Լքված քաղաքի:

Թախիծը նրա իր զույգ ափերի

Ճակատագրական գծերը մաշեց.

Խուլ տափաստանում անտես արտասվող

Կույր երեխա էր անհանգիստ քունը 

Մենավոր մարմնիս:

Թարգմանությունը` Մարգարետ Ասլանյանի