Միրոսլավ Անտիչ

Միրոսլավ Անտիչ

(1932-1986)

Չգնաս երբեք, նարնջագույն աղջի'կ,

Իմ երկնամերձ ասուպ, իմ առավոտ լուսո,

Չգնաս անգամ, երբ այս երկինքը,

Որ կախարդական գորգն է հեքիաթի`

Վիժի լուսիններ, լացի արյունով,

Երբ այս աշխարհը, որտեղ ապրում են

Ալ երազանքները` սև վանդակներով,

Մշուշի սիրտդ, որ իմ կեցության

Ծառն է դարավոր,

Չգնաս նույնիսկ, երբ հիվանդանան

Կապույտ հեքիաթի թռչունները կույր

Եվ ինչ-որ մեկը ողջ ագահությամբ

Մի գիշեր խմի արևի ոսկին,

Երբ աստղաթափվի մոլորակը կոր`

Չգնաս, հոգի'ս.

Ես գողացել եմ քո նարնջագույն

Տաք երջանկության սերմը ծլարձակ

Հենց այն նույն հողից,

Ուր Փոքրիկ Իշխանը սիրեց վարդը իր,

Ուր հեքիաթների կախարդանքներով

Չմեռավ Սերը աշխարհի վրա...

***

Վերջին հեքիաթը

Քեզ մի հեքիաթ պատմեմ,

Դու` ննջիր ուսիս:

Աշխարհն այլևս առաջվանը չէ, փոքրի'կս,

Աշխարհն այս` լի բերնեբերան 

Լուսաբացներով աներազ ու ցուրտ,

Աշխարհը, որ չունի այլևս աչքերը քո մոր:

Ամեն բան մի օր ավարտվում է, փոքրի'կս,

Վիշապները հոգնում են կրակներից,

Արևը հավիտյան մնում է 

Ամենից շատ երկրպագվածը,

Հավատարմությունը շների առաջ նետված

Մի կտոր չոր հաց է, որ հոտոտում են,

Բայց մոտ չեն գալիս,

Եվ հորինված են բոլոր իմաստները,

Երբ սևասքեմ է ՍԵՐԸ:

Ամեն ինչ մի օր անցնում է ջրի հատակ,

Ամեն ինչ ջրիմուռ է, փոքրի'կս,

Որովհետև աշխարհն այլևս չունի

Քո մոր աչքերը,

Եվ դու վերջին հեքիաթն ես,

Որ պատմեց ինձ մայրդ`

Ամենաերկար գիշերը, երբ ննջել էր ուսիս...

***

 Փշրվեց սափորը:

Դուռը ծանրորեն փակվեց:

Դու մոռացար ճչալ, որ տականք եմ,

Ես` դրանից առավել էի:

Դու նվիրեցիր ինձ դուստր,

Ես` խոշտանգեցի սիրտդ

աշխարհի բոլոր շեղբերով,

Ձկան պես լուռ էր ցավդ,

Հեռացումդ` մի օր և ընդմիշտ.

Ոչ մի տղամարդ դեռ չի սովորել

Վերադառնալ հանցանքի վայր`

Վերացնելու անշնչացած սրտից 

կենդանի թախիծների մատնահետքը,

Ամեն կին ճանաչում է իր դահճի ձեռքը...

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի