Բիրագո Դիոպ

Բիրագո Դիոպ
(1906 - 1989) 

Հանգցրու' լույսը:

Թող մթության մեջ աչքերիցս թափվեն

Մորմոքների չղջիկները,

Թող ցավս դառնա փշրված աչքը

Կիսալուսնի:

Երեկ գիշերը կառամատույցում

Լսեցի ինչպես սպանեցին վերջին

Ոսկեկուրծք ճային

Եվ ծովը դարձավ հավերժ սգավոր:

Լույսը հանգցրու':

Թող իմ աչքերը երբեք չտեսնեն

Արյունոտ ձեռքերը հեքիաթասպանի,

Որն ինձ ամեն օր

Դավաճանության դեղին սկուտեղով

Անվրդով բերել է 

հանապազօրյա հաց և ջուր:

Լուսանում է:

Աշխարհում ամեն բան ունի գերեզման,

Սերը մեռնում է այսպես անշիրիմ...

*** 

Ես գնում եմ անհրեշտակ քաղաքն այն,

ուր վերջին անգամ օվկիանոսը լռեց

արցունքից լուսնի:

Իմ հոգում թառամել է սպասումի խատուտիկը:

Բոլոր խորանարդները չափագրում են ցավը,

ամեն ցավ բազմարմատ է:

Որքան ոտնահետք կա երկնքում,

այդքան չանցած ճանապարհ ներքևում:

Եթե սերը հեռացել է զառիթափով` 
կամուրջներով ետ չի դառնա:

Թարգմանությունը՝ Մարգարետ Ասլանյանի